Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Zmarła ihumenia Ludmiła
matuszka Agnia, 02 marca 2016
2 marca 2016 roku, w wieku 89 lat zmarła matuszka ihumenia Ludmiła (Polakowska). Wieloletnia przełożona Monasteru św. św. Marty i Marii na Świętej Górze Grabarce oraz pierwsza przełożona odrodzonego dzięki jej staraniom Domu Zakonnego w Wojnowie.
Matuszka Ludmiła urodziła się 20 lutego 1927 r. w Osiniaku k. Wojnowa. Jej rodzice byli potomkami rosyjskich emigrantów – staroobrzędowców żyjących na Mazurach i należeli do parafii Zaśnięcia Matki Bożej. Przyszła mniszka uzyskała wykształcenie zawodowe i pracowała na poczcie. W 1944 r. została ewakuowana do Niemiec, gdzie pracowała jako tłumaczka i urzędniczka. Do Polski przyjechała w 1947 r., z tęsknoty za Cerkwią i prawosławiem.
Pod wpływem ojca Aleksandra Awajewa w 1950 roku postanowiła wstąpić do monasteru. Nie uzyskała jednak ani zgody rodziny, ani błogosławieństwa spowiednika na zamieszkanie w tworzącej się wspólnocie żeńskiej na Św. Górze Grabarce, wówczas jedynym żeńskim monasterze prawosławnym w Polsce. Zamieszkała natomiast w żeńskiej wspólnocie w Wojnowie żyjącej według reguły zakonnej (jednak bez statusu monasteru), którą zorganizował o. Awajew. Rok po jego śmierci, w 1957 r. udała się na świętą Górę Grabarkę i została w tamtejszym monasterze nowicjuszką. W roku 1962 przyjęła postrzyżyny w riasofor.
W trybie zaocznym ukończyła kurs prawosławnego Seminarium Duchownego w Warszawie. W latach 1975–1985 przebywała w Hajnówce i pracowała w miejscowej parafii Św. Trójcy.
Na Grabarkę powróciła w 1985 r. W 1986 roku, po śmierci ihumeni Barbary, została wybrana na nową przełożoną monasteru na Grabarce. Jej postrzyżyny według reguły małej schimy miały miejsce 9 listopada 1987 r. Podczas postrzyżyn przyjęła imię Ludmiła, otrzymała także godność ihumenii.
W 1995 r. została przełożoną Żeńskiego Domu Zakonnego w Wojnowie, o którego odrodzenie usilnie zabiegała. W roku 1998 powróciła do macierzystego monasteru św. św. Marty i Marii na Św. Górze Grabarce, w którym spędziła w stanie spoczynku ostatnich 18 lat życia.
Pogrzeb ihumenii Ludmiły odbędzie się na Św. Górze Grabarce 4 marca 2016 r. Początek Liturgii o godz. 9:00.
za: wojnowo.net, orthodox.pl
Matuszka Ludmiła urodziła się 20 lutego 1927 r. w Osiniaku k. Wojnowa. Jej rodzice byli potomkami rosyjskich emigrantów – staroobrzędowców żyjących na Mazurach i należeli do parafii Zaśnięcia Matki Bożej. Przyszła mniszka uzyskała wykształcenie zawodowe i pracowała na poczcie. W 1944 r. została ewakuowana do Niemiec, gdzie pracowała jako tłumaczka i urzędniczka. Do Polski przyjechała w 1947 r., z tęsknoty za Cerkwią i prawosławiem.
Pod wpływem ojca Aleksandra Awajewa w 1950 roku postanowiła wstąpić do monasteru. Nie uzyskała jednak ani zgody rodziny, ani błogosławieństwa spowiednika na zamieszkanie w tworzącej się wspólnocie żeńskiej na Św. Górze Grabarce, wówczas jedynym żeńskim monasterze prawosławnym w Polsce. Zamieszkała natomiast w żeńskiej wspólnocie w Wojnowie żyjącej według reguły zakonnej (jednak bez statusu monasteru), którą zorganizował o. Awajew. Rok po jego śmierci, w 1957 r. udała się na świętą Górę Grabarkę i została w tamtejszym monasterze nowicjuszką. W roku 1962 przyjęła postrzyżyny w riasofor.
W trybie zaocznym ukończyła kurs prawosławnego Seminarium Duchownego w Warszawie. W latach 1975–1985 przebywała w Hajnówce i pracowała w miejscowej parafii Św. Trójcy.
Na Grabarkę powróciła w 1985 r. W 1986 roku, po śmierci ihumeni Barbary, została wybrana na nową przełożoną monasteru na Grabarce. Jej postrzyżyny według reguły małej schimy miały miejsce 9 listopada 1987 r. Podczas postrzyżyn przyjęła imię Ludmiła, otrzymała także godność ihumenii.
W 1995 r. została przełożoną Żeńskiego Domu Zakonnego w Wojnowie, o którego odrodzenie usilnie zabiegała. W roku 1998 powróciła do macierzystego monasteru św. św. Marty i Marii na Św. Górze Grabarce, w którym spędziła w stanie spoczynku ostatnich 18 lat życia.
Pogrzeb ihumenii Ludmiły odbędzie się na Św. Górze Grabarce 4 marca 2016 r. Początek Liturgii o godz. 9:00.
za: wojnowo.net, orthodox.pl