Zostań przyjacielem cerkiew.pl
2 minuty z Ojcami: rodzaje grzechów
19 grudnia 2023
Często spotykamy się z klasyfikowaniem niektórych grzechów jako mniej, a innych jako bardziej ciężkich. Św. Bazyli Wielki zwraca jednak uwagę, że nie o sam rodzaj grzechu chodzi, ale o to, jak mocno on nad nami panuje:
W jaki sposób należy postępować z tymi, którzy unikają cięższych grzechów, ale z obojętnością popełniają małe?
Przede wszystkim należy wiedzieć, że w Nowym Testamencie nie zauważamy takiego rozróżnienia. Mowa jest tam o jednym sądzie za wszystkie grzechy, ponieważ Pan powiedział: Kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu (J 8,34); i nadto: Słowo, które powiedziałem, ono to będzie go sądzić w dniu ostatecznym (J 12,48). A Jan woła: Kto nie wierzy Synowi, nie ujrzy życia, lecz grozi mu gniew Boży (J 3,36); groźba skierowana przeciw nieposłuszeństwu nie wynika z różnicy między grzechami, ale z samego faktu wykroczenia.
Jednakowoż, jeżeli dopuszczamy, by mówić o „wielkim” czy „małym” grzechu, to należy niezbicie wykazać, iż dla każdego wielkim jest to, co nad nim panuje, małym zaś to, nad czym może on zapanować. Jak wśród atletów: ten, kto zwyciężył, kimkolwiek by on był.
Zatem do każdego, kto grzeszy, jakikolwiek byłby to grzech, należy odnosić sąd Pana, który powiedział: Gdy brat twój zgrzeszy przeciw tobie, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi. A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik (Mt 18,15-17).
Do wszystkich, którzy są takimi, niech będzie odniesione także to, co mówi Apostoł: Dlaczego raczej nie żądaliście z ubolewaniem, by usunięto spośród was tego, który się dopuścił wspomnianego czynu (1 Kor 5,2). Trzeba, oczywiście, z surowością połączyć cierpliwość i miłosierdzie.
Przede wszystkim należy wiedzieć, że w Nowym Testamencie nie zauważamy takiego rozróżnienia. Mowa jest tam o jednym sądzie za wszystkie grzechy, ponieważ Pan powiedział: Kto popełnia grzech, jest niewolnikiem grzechu (J 8,34); i nadto: Słowo, które powiedziałem, ono to będzie go sądzić w dniu ostatecznym (J 12,48). A Jan woła: Kto nie wierzy Synowi, nie ujrzy życia, lecz grozi mu gniew Boży (J 3,36); groźba skierowana przeciw nieposłuszeństwu nie wynika z różnicy między grzechami, ale z samego faktu wykroczenia.
Jednakowoż, jeżeli dopuszczamy, by mówić o „wielkim” czy „małym” grzechu, to należy niezbicie wykazać, iż dla każdego wielkim jest to, co nad nim panuje, małym zaś to, nad czym może on zapanować. Jak wśród atletów: ten, kto zwyciężył, kimkolwiek by on był.
Zatem do każdego, kto grzeszy, jakikolwiek byłby to grzech, należy odnosić sąd Pana, który powiedział: Gdy brat twój zgrzeszy przeciw tobie, idź i upomnij go w cztery oczy. Jeśli cię usłucha, pozyskasz swego brata. Jeśli zaś nie usłucha, weź z sobą jeszcze jednego albo dwóch, żeby na słowie dwóch albo trzech świadków oparła się cała sprawa. Jeśli i tych nie usłucha, donieś Kościołowi. A jeśli nawet Kościoła nie usłucha, niech ci będzie jak poganin i celnik (Mt 18,15-17).
Do wszystkich, którzy są takimi, niech będzie odniesione także to, co mówi Apostoł: Dlaczego raczej nie żądaliście z ubolewaniem, by usunięto spośród was tego, który się dopuścił wspomnianego czynu (1 Kor 5,2). Trzeba, oczywiście, z surowością połączyć cierpliwość i miłosierdzie.
Bazyli Wielki, Pisma Ascetyczne, tom 2 , przekł. i opr. ks. Józef Naumowicz, Wydawnictwo Benedyktynów TYNIEC, Kraków 2011, s. 475-477.
Wstęp i wybór tekstu: Jakub Oniszczuk.