Zostań przyjacielem cerkiew.pl
2 minuty z Ojcami: prawdomówność Boga
12 października 2023
Doskonała natura Boga uniemożliwia Mu posiadanie jakiejkolwiek słabości. Św. Ambroży z Mediolanu objaśnia to na przykładzie Jego niezdolności do kłamstwa:
Fragment pochodzi z książki: Św. Ambroży z Mediolanu, Listy, przekł. o. Polikarp Nowak OFM, oprac. ks. Józef Naumowicz, Wydawnictwo M, Kraków 1997, s. 213-214.
Wstęp i wybór tekstu: Jakub Oniszczuk
Czy naprawdę Bóg kłamie (por. Tt 1,2)? – Nie, nie kłamie, ponieważ jest to niemożliwe, żeby Bóg kłamał (por. Hbr 6,18). – A ta niemożliwość, czy nie jest czasem przejawem jakiejś słabości? – Z pewnością nie. Jakże więc Bóg może wszystko, jeśli czegoś zrobić nie może? – Cóż więc jest dla Niego niemożliwe? Nie to, co jest trudne dla Jego mocy, lecz to, co jest przeciwne Jego naturze. Niemożliwe, mówi, dla Niego jest kłamać (por. Hbr 6,18). Ta niemożliwość nie jest wcale przejawem słabości, lecz mocy i majestatu, gdyż prawda nie dopuszcza kłamstwa ani moc Boża błędu niestałości. I dlatego niech będzie wiadomo, że Bóg jest prawdomówny, człowiek zaś kłamliwy (por. Rz 3,4).
Zatem prawda trwa w Nim zawsze; Bóg pozostaje wierny, nie może zmienić się ani zaprzeczyć sam sobie (por. 2 Tm 2,13). Jeśli bowiem zaprzecza, że jest prawdomówny, kłamie; kłamać zaś nie jest przejawem mocy, lecz słabości. Ani nie może zmienić się, gdyż Jego natura nie dopuszcza słabości. Ta niemożliwość jest więc przejawem Jego doskonałości, która nie może zmniejszyć się ani zwiększyć; a nie słabości, która jest słaba właśnie przez to, że coś się zwiększa. Z tego wynika, że ta niemożliwość Boga jest najpotężniejsza. Cóż bowiem jest potężniejszego, niż nie znać jakiejkolwiek słabości?
Istnieje jednak także inna słabość u Boga, która przewyższa mocą ludzi, oraz głupstwo u Boga, które przewyższa mądrością ludzi (por. 1 Kor 1,25); lecz to dotyczy krzyża (por. 1 Kor 1,23), tamto zaś bóstwa. Jeśli więc jest mocą to, co u Niego jest słabością, jak może być słabym to, co jest przejawem Jego mocy? Niech więc będzie dla nas pewne, że Bóg nie kłamie.
Zatem prawda trwa w Nim zawsze; Bóg pozostaje wierny, nie może zmienić się ani zaprzeczyć sam sobie (por. 2 Tm 2,13). Jeśli bowiem zaprzecza, że jest prawdomówny, kłamie; kłamać zaś nie jest przejawem mocy, lecz słabości. Ani nie może zmienić się, gdyż Jego natura nie dopuszcza słabości. Ta niemożliwość jest więc przejawem Jego doskonałości, która nie może zmniejszyć się ani zwiększyć; a nie słabości, która jest słaba właśnie przez to, że coś się zwiększa. Z tego wynika, że ta niemożliwość Boga jest najpotężniejsza. Cóż bowiem jest potężniejszego, niż nie znać jakiejkolwiek słabości?
Istnieje jednak także inna słabość u Boga, która przewyższa mocą ludzi, oraz głupstwo u Boga, które przewyższa mądrością ludzi (por. 1 Kor 1,25); lecz to dotyczy krzyża (por. 1 Kor 1,23), tamto zaś bóstwa. Jeśli więc jest mocą to, co u Niego jest słabością, jak może być słabym to, co jest przejawem Jego mocy? Niech więc będzie dla nas pewne, że Bóg nie kłamie.
Fragment pochodzi z książki: Św. Ambroży z Mediolanu, Listy, przekł. o. Polikarp Nowak OFM, oprac. ks. Józef Naumowicz, Wydawnictwo M, Kraków 1997, s. 213-214.
Wstęp i wybór tekstu: Jakub Oniszczuk