Zostań przyjacielem cerkiew.pl
2 minuty z Ojcami: Przyjmowanie z dziękczynieniem
26 grudnia 2024
Św. Bazyli Wielki wyjaśnia:
Dla tych, którzy walczą o pobożność, niezbędna jest wstrzemięźliwość celem poskromienia ciała (por. 1 Kor 9,27). Każdy bowiem, który staje do zapasów, wszystkiego sobie odmawia (1 Kor 9,25). Nie chcemy jednak popaść w błąd razem z nieprzyjaciółmi Boga, którzy mają własne sumienie napiętnowane i dlatego powstrzymują się od pokarmów, które Bóg stworzył, aby wierzący je przyjmowali z dziękczynieniem (1 Tm 4,2n).
Należy więc, jeśli zajdzie potrzeba, spróbować każdej potrawy. Wtedy pokażemy tym, którzy na nas patrzą, że dla czystych wszystko jest czyste (Tt 3,5) i że wszystko, co Bóg stworzył, jest dobre, i niczego, co jest spożywane z dziękczynieniem, nie należy odrzucać. Staje się bowiem poświęcone przez słowo Boże i przez modlitwę (1 Tm 4,4n). Trzeba zaś nawet wtedy zachować wstrzemięźliwość: będziemy więc spożywać stosownie do potrzeb potrawy bardzo proste, konieczne do życia i będziemy unikać szkodliwego przesytu, a nadto powstrzymamy się całkowicie od tego, co służy jedynie przyjemności.
W ten sposób przezwyciężymy przywiązanie do przyjemności i, na ile to możliwe, uleczymy tych, którzy mają własne sumienie napiętnowane (1 Tm 4,2), a sami uwolnimy się od podejrzenia w każdym kierunku. Bo dlaczego, powiedziano, czyjeś sumienie miałoby wyrokować o mojej wolności? (1 Kor 10,29).
Wstrzemięźliwość jest znamieniem tego, który umarł razem z Chrystusem (por. 2 Tm 2,11) i zadał śmierć temu, co przyziemne w jego członkach (por. Kol 3,5). Wiemy, że ona jest matką czystości, podstawą zdrowia, wreszcie skutecznie usuwa przeszkody na drodze do wypełniania dobrych dzieł w Chrystusie. Te przeszkody to, według wyrażenia Pana, doczesne troski, przyjemności życia i wszystkie inne pożądania, które zagłuszają słowo i czynią je bezowocnym (por. Mt 13,22). Przed wstrzemięźliwością uciekają też złe duchy, ponieważ sam Pan pouczył nas: Ten rodzaj złych duchów wyrzuca się tylko modlitwą i postem (Mt 17,21).
Należy więc, jeśli zajdzie potrzeba, spróbować każdej potrawy. Wtedy pokażemy tym, którzy na nas patrzą, że dla czystych wszystko jest czyste (Tt 3,5) i że wszystko, co Bóg stworzył, jest dobre, i niczego, co jest spożywane z dziękczynieniem, nie należy odrzucać. Staje się bowiem poświęcone przez słowo Boże i przez modlitwę (1 Tm 4,4n). Trzeba zaś nawet wtedy zachować wstrzemięźliwość: będziemy więc spożywać stosownie do potrzeb potrawy bardzo proste, konieczne do życia i będziemy unikać szkodliwego przesytu, a nadto powstrzymamy się całkowicie od tego, co służy jedynie przyjemności.
W ten sposób przezwyciężymy przywiązanie do przyjemności i, na ile to możliwe, uleczymy tych, którzy mają własne sumienie napiętnowane (1 Tm 4,2), a sami uwolnimy się od podejrzenia w każdym kierunku. Bo dlaczego, powiedziano, czyjeś sumienie miałoby wyrokować o mojej wolności? (1 Kor 10,29).
Wstrzemięźliwość jest znamieniem tego, który umarł razem z Chrystusem (por. 2 Tm 2,11) i zadał śmierć temu, co przyziemne w jego członkach (por. Kol 3,5). Wiemy, że ona jest matką czystości, podstawą zdrowia, wreszcie skutecznie usuwa przeszkody na drodze do wypełniania dobrych dzieł w Chrystusie. Te przeszkody to, według wyrażenia Pana, doczesne troski, przyjemności życia i wszystkie inne pożądania, które zagłuszają słowo i czynią je bezowocnym (por. Mt 13,22). Przed wstrzemięźliwością uciekają też złe duchy, ponieważ sam Pan pouczył nas: Ten rodzaj złych duchów wyrzuca się tylko modlitwą i postem (Mt 17,21).
Bazyli Wielki, Pisma Ascetyczne, tom 2 , przekł. i opr. ks. Józef Naumowicz, Wydawnictwo Benedyktynów TYNIEC, Kraków 2011, s. 118-120.
Wybór tekstu: Jakub Oniszczuk.