Zostań przyjacielem cerkiew.pl
2 minuty z Ojcami: Doskonałość jest możliwa
23 maja 2023
Duchowy postęp nie ma granic. Powołani zostaliśmy, aby w swojej zmienności stawać się cały czas lepszymi. Św. Grzegorz z Nyssy przekonuje, że zmienna natura jest dla nas błogosławieństwem:
Fragment pochodzi z książki: Św. Grzegorz z Nyssy, O naśladowaniu Boga, przeł. i opr. ks. Józef Naumowicz, Wydawnictwo „M”, Kraków 2001, s. 87-88.
Wstęp i wybór tekstu: Jakub Oniszczuk.
Ktoś mógłby powiedzieć, że dobro jest trudne do spełnienia, gdyż jedynie Pan stworzenia jest niezmienny, podczas gdy natura ludzka pozostaje niestała i skłonna do zmian. Jak zatem jest możliwe, by w zmiennej naturze osiągnąć stałość i niezmienność w dobru?
Odpowiemy na to w ten sposób: nie może otrzymać zwycięskiego wieńca atleta, który nie walczył przepisowo (2 Tm 2,5). Nie mogłaby zaś odbyć się przepisowa walka, gdy nie było przeciwnika. Jeśli zatem nie ma przeciwnika, nie można też zdobyć zwycięskiego wieńca. A nie może być zwycięstwa, jeśli nie ma pokonanego.
Walczmy więc z tym, co zmienne w naszej naturze, przeciwstawiając naszemu przeciwnikowi myśli. Staniemy się zwycięzcami, nie przez pokonanie natury, lecz przeciwnie, nie dopuszczając do jej upadku.
Człowiek wykorzystuje swą skłonność do zmian nie tylko w kierunku zła. Byłoby bowiem niemożliwe, aby żył w dobru, jeśli z natury miałby skłonność jedynie ku czemuś przeciwnemu.
Najpiękniejsze, co może być dziełem zmienności, to wzrost w dobrach: zawsze bowiem zmiana na lepsze przeobraża tego, kto dokonuje właściwej zmiany, i prowadzi go do tego, co bardziej boskie.
Tak więc moje rozumowanie ukazało, że sprawa zdająca się budzić obawę, mianowicie zmienność naszej natury, staje się jakby skrzydłem, pozwalającym wznosić się ku temu, co większe. Niezdolność do zmiany na lepsze byłaby natomiast dla nas karą.
Niech zatem nie smuci się ten, kto dostrzega w swej naturze skłonność do zmiany, ale zmieniając się we wszystkim na lepsze i przemieniając się „z chwały w chwałę”, niech się zmienia tak, by codziennie wzrastał, we wszystkim stawał się lepszy i wciąż się doskonalił. I by nigdy nie zakładał, że doszedł już do kresu doskonałości.
Na tym bowiem polega prawdziwa doskonałość, aby nigdy nie zatrzymać się we wzrastaniu ku temu co lepsze, i nie wyznaczać doskonałości jakiejś granicy.
Odpowiemy na to w ten sposób: nie może otrzymać zwycięskiego wieńca atleta, który nie walczył przepisowo (2 Tm 2,5). Nie mogłaby zaś odbyć się przepisowa walka, gdy nie było przeciwnika. Jeśli zatem nie ma przeciwnika, nie można też zdobyć zwycięskiego wieńca. A nie może być zwycięstwa, jeśli nie ma pokonanego.
Walczmy więc z tym, co zmienne w naszej naturze, przeciwstawiając naszemu przeciwnikowi
Człowiek wykorzystuje swą skłonność do zmian nie tylko w kierunku zła. Byłoby bowiem niemożliwe, aby żył w dobru, jeśli z natury miałby skłonność jedynie ku czemuś przeciwnemu.
Najpiękniejsze, co może być dziełem zmienności, to wzrost w dobrach: zawsze bowiem zmiana na lepsze przeobraża tego, kto dokonuje właściwej zmiany, i prowadzi go do tego, co bardziej boskie.
Tak więc moje rozumowanie ukazało, że sprawa zdająca się budzić obawę, mianowicie zmienność naszej natury, staje się jakby skrzydłem, pozwalającym wznosić się ku temu, co większe. Niezdolność do zmiany na lepsze byłaby natomiast dla nas karą.
Niech zatem nie smuci się ten, kto dostrzega w swej naturze skłonność do zmiany, ale zmieniając się we wszystkim na lepsze i przemieniając się „z chwały w chwałę”, niech się zmienia tak, by codziennie wzrastał, we wszystkim stawał się lepszy i wciąż się doskonalił. I by nigdy nie zakładał, że doszedł już do kresu doskonałości.
Na tym bowiem polega prawdziwa doskonałość, aby nigdy nie zatrzymać się we wzrastaniu ku temu co lepsze, i nie wyznaczać doskonałości jakiejś granicy.
Fragment pochodzi z książki: Św. Grzegorz z Nyssy, O naśladowaniu Boga, przeł. i opr. ks. Józef Naumowicz, Wydawnictwo „M”, Kraków 2001, s. 87-88.
Wstęp i wybór tekstu: Jakub Oniszczuk.