Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Niedziela po święcie Teofanii
o. Theodore Stylianopoulos (tłum. Gabriel Szymczak), 22 stycznia 2023
-(3).jpg)
Lud przebywający w ciemności światłość ujrzał wielką, i tym, co przebywają w krainie i cieniu śmierci, światłość wzeszła. (Mt 4, 16)
Te słowa z dzisiejszej Ewangelii (Mt 4,12-17) przywołują proroctwo z Księgi Izajasza (Iz 9,2), które wypełnił Chrystus. Proroctwo zapowiada, że Chrystus miał przyjść do świata jako do miejsca „ciemności i cienia śmierci”. Miał przyjść nie tylko do Żydów, ale także do pogan. Miał się objawić jako „wielka światłość” Boga dla oświecenia całego świata.
Liturgicznie przeżywamy okres Świętej Teofanii, Święta Świateł, celebrującego chrzest Jezusa. Teofania, pochodząca od Theo-phaneia, oznacza świecenie Boskiego Światła. Podczas Swojego chrztu Jezus zajaśniał niestworzonym światłem boskości, objawiając tajemnicę żywego Boga jako Ojca, Syna i Ducha Świętego.
Podczas Swojego chrztu Jezus ujrzał otwarte niebiosa, zstępującego na Niego Świętego Ducha i usłyszał głos Boga mówiący: „Ten jest Synem Moim umiłowanym.” Podczas chrztu Chrystus doświadczył pełni miłości i radości Boga, najwyższego wyrazu zażyłości z Bogiem, najgłębszego oddania Swej misji dla zbawienia świata.
Chrześcijaństwo przez wiele wieków było drogowskazem dla wielu regionów i narodów świata. Przesłanie chrześcijańskie było przemieniającą siłą, stojącą za pojawieniem się zachodniej cywilizacji, kształtującą wszystkie aspekty prawa, filozofii, edukacji, kultu i zwyczajów. Zainspirowało niektóre z największych arcydzieł w sztuce, muzyce, architekturze i pismach. Chociaż Bizancjum i Europa rozwijały się w znaczący sposób w różny sposób, to jednak dzieliły to samo Pismo Święte i tę samą klasyczną chrześcijańską tradycję wierzeń i wartości starożytnego niepodzielonego Kościoła.
Chrześcijańskie dziedzictwo nadal stanowi podstawę większości zachodnich społeczeństw. Na przykład głębokie współczucie dla chorych, starców i osób bez środków do życia. Wysoki szacunek dla godności każdej osoby stworzonej na obraz i podobieństwo Boże. Poczucie sprawiedliwości, zakorzenione w sprawiedliwości Bożej. Ideały integralności osobistej, prawdy i wolności sumienia. Wszystkie te przykazania i wartości są głęboko zakorzenione w Piśmie Świętym i klasycznej tradycji chrześcijańskiej.
W ostatnich stuleciach cywilizacja zachodnia przeszła głębokie zmiany. Stopniowy wzrost nowoczesności spowodował radykalne zmiany w sposobie patrzenia ludzi na świat i w ich zachowaniu. Imponujące postępy w nauce, medycynie, biznesie i technologii zwiększyły nie tylko średnią długość życia, ale także wygodę i przyjemność życia. Te postępy, wraz z dążeniem do wyzwolenia i wolności, przesunęły punkt ciężkości społeczeństwa ze spraw Bożych na sprawy ludzkie.
Współczesna kultura to mieszanka różnych rzeczy. Wraz z błogosławieństwem zdrowia i praktycznymi udogodnieniami, niestety zaczęła podważać podstawowe wartości chrześcijańskie dotyczące rodziny, małżeństwa, wychowania dzieci i wielu innych ważnych spraw. W poruszaniu się w rzeczywistości współczesności kluczową kwestią dla chrześcijan jest wytrwanie w modlitwie i miłości oraz odparcie pokusy reagowania złością i wrogością.
Chrystus nie przyszedł potępić, ale zbawić świat (J 3, 17). Pierwsi chrześcijanie, choć społecznie odrzuceni i prześladowani, wyrażali miłość do swoich prześladowców i modlili się o ich zbawienie. Chrześcijańskie świadectwo jest skuteczne, gdy jest wyrażane w duchu pokory, miłości i przebaczenia. Gniew, uraza, narzekanie i potępienie przynoszą efekt przeciwny do zamierzonego dla naszej misji jako chrześcijan.
Kiedy wydaje się, że drużyna lekkoatletyczna traci energię i rozmach, trenerzy i zawodnicy zwracają uwagę na podstawy tego sportu. Jeśli wyczuwamy ducha letargu wśród nas jako prawosławnych chrześcijan, powinniśmy skupić się na podstawach wiary prawosławnej. Chrześcijanie są silni, gdy zwracają uwagę nie tylko na Ewangelię, która jest Ewangelią Chrystusa, ale także na specyfikę prawosławia jako sposobu życia, takiego jak modlitwa, palenie świecy, post i regularne oddawanie czci.
Centralne przesłanie chrześcijaństwa, dobra nowina Ewangelii, głosi Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. To Chrystus powiedział: „Ja jestem Drogą i Prawdą, i Życiem” (J 14, 6). I dalej: „Ja jestem światłością świata. Kto idzie w ślad za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światłość życia” (J 8, 12).
Głosząc dobrą nowinę, Kościół ogłasza światu, że jest światło! Jest łaska! Jest nadzieja! To Chrystus, nasz Pan i Bóg! Hymn okresu Teofanii rozbrzmiewa dobrą nowiną: „Ziemio Zabulona, ziemio za Jordanem! Słuchaj! On przyszedł! Mesjasz, nasz Zbawiciel, nasze Światło i Wyzwolenie!”
Radujemy się, chodząc w blasku, bez obawy, że się potkniemy. Fizyczne słońce sprawia, że wszystko jest jasne, rozświetlone i piękne. Chrystus oświeca nas Swoją łaską i prawdą, oświecając relacje międzyludzkie, kierując naszymi myślami, dodając energii naszym działaniom, czyniąc rzeczy w naszym życiu pięknymi.
Słońce daje ciepło i witalność wszystkim istotom na ziemi. Chrystus przez Swą boską miłość i łaskę przychodzi, aby zamieszkać w naszych sercach, aby je oczyścić, aby napełnić nasze dusze łaską i światłem, aby dzielić z nami Swoje boskie życie. Ten dar osobistej komunii z Chrystusem dokonuje w nas cudu zmartwychwstania duszy, który jest naszym zbawieniem już tu, na ziemi. Celem prawosławnego życia jest odnowienie naszej łaski chrzcielnej, naszego zjednoczenia z Chrystusem, w różnych momentach i w zmieniających się warunkach, i przez całe nasze życie
Nie zapominajmy o specyfice życia prawosławnego, żywym kontekście naszego zbawienia. Akty wiary, modlitwa, pokuta i dobre uczynki ustanawiają rzeczywistość, w której w naszych sercach odnawia się nasz własny chrzest. Wszelkie przejawy pobożności, takie jak żegnanie się, zapalanie świecy, ofiarowywanie oliwy, pieczenie chleba na Najświętszą Eucharystię, a przede wszystkim pomoc ubogim, winny być wykonywane z troską i świadomością duchową sług i świadków Chrystusa.
Dzielę się z Wami modlitwą noworoczną, którą ktoś mi ostatnio przesłał:
Kiedy kolędy ucichły,
Kiedy zniknie choinka z gwiazdą,
Kiedy rodzina i przyjaciele wyjadą do domu,
Kiedy wrócimy do naszych planów,
Rozpocznie się Boże Narodzenie:
Powitanie uchodźcy,
Nakarmienie głodnych,
Budowanie mostów zaufania, a nie murów strachu,
Dzielenie się naszymi darami,
Szukanie sprawiedliwości i pokoju dla wszystkich ludzi,
Niesienie Chrystusowego światła światu.
Amen.
o. Theodore Stylianopoulos (tłum. Gabriel Szymczak)
za: skepseis.us
fotografia: palavos /orthphoto.net/
Te słowa z dzisiejszej Ewangelii (Mt 4,12-17) przywołują proroctwo z Księgi Izajasza (Iz 9,2), które wypełnił Chrystus. Proroctwo zapowiada, że Chrystus miał przyjść do świata jako do miejsca „ciemności i cienia śmierci”. Miał przyjść nie tylko do Żydów, ale także do pogan. Miał się objawić jako „wielka światłość” Boga dla oświecenia całego świata.
Liturgicznie przeżywamy okres Świętej Teofanii, Święta Świateł, celebrującego chrzest Jezusa. Teofania, pochodząca od Theo-phaneia, oznacza świecenie Boskiego Światła. Podczas Swojego chrztu Jezus zajaśniał niestworzonym światłem boskości, objawiając tajemnicę żywego Boga jako Ojca, Syna i Ducha Świętego.
Podczas Swojego chrztu Jezus ujrzał otwarte niebiosa, zstępującego na Niego Świętego Ducha i usłyszał głos Boga mówiący: „Ten jest Synem Moim umiłowanym.” Podczas chrztu Chrystus doświadczył pełni miłości i radości Boga, najwyższego wyrazu zażyłości z Bogiem, najgłębszego oddania Swej misji dla zbawienia świata.
Chrześcijaństwo przez wiele wieków było drogowskazem dla wielu regionów i narodów świata. Przesłanie chrześcijańskie było przemieniającą siłą, stojącą za pojawieniem się zachodniej cywilizacji, kształtującą wszystkie aspekty prawa, filozofii, edukacji, kultu i zwyczajów. Zainspirowało niektóre z największych arcydzieł w sztuce, muzyce, architekturze i pismach. Chociaż Bizancjum i Europa rozwijały się w znaczący sposób w różny sposób, to jednak dzieliły to samo Pismo Święte i tę samą klasyczną chrześcijańską tradycję wierzeń i wartości starożytnego niepodzielonego Kościoła.
Chrześcijańskie dziedzictwo nadal stanowi podstawę większości zachodnich społeczeństw. Na przykład głębokie współczucie dla chorych, starców i osób bez środków do życia. Wysoki szacunek dla godności każdej osoby stworzonej na obraz i podobieństwo Boże. Poczucie sprawiedliwości, zakorzenione w sprawiedliwości Bożej. Ideały integralności osobistej, prawdy i wolności sumienia. Wszystkie te przykazania i wartości są głęboko zakorzenione w Piśmie Świętym i klasycznej tradycji chrześcijańskiej.
W ostatnich stuleciach cywilizacja zachodnia przeszła głębokie zmiany. Stopniowy wzrost nowoczesności spowodował radykalne zmiany w sposobie patrzenia ludzi na świat i w ich zachowaniu. Imponujące postępy w nauce, medycynie, biznesie i technologii zwiększyły nie tylko średnią długość życia, ale także wygodę i przyjemność życia. Te postępy, wraz z dążeniem do wyzwolenia i wolności, przesunęły punkt ciężkości społeczeństwa ze spraw Bożych na sprawy ludzkie.
Współczesna kultura to mieszanka różnych rzeczy. Wraz z błogosławieństwem zdrowia i praktycznymi udogodnieniami, niestety zaczęła podważać podstawowe wartości chrześcijańskie dotyczące rodziny, małżeństwa, wychowania dzieci i wielu innych ważnych spraw. W poruszaniu się w rzeczywistości współczesności kluczową kwestią dla chrześcijan jest wytrwanie w modlitwie i miłości oraz odparcie pokusy reagowania złością i wrogością.
Chrystus nie przyszedł potępić, ale zbawić świat (J 3, 17). Pierwsi chrześcijanie, choć społecznie odrzuceni i prześladowani, wyrażali miłość do swoich prześladowców i modlili się o ich zbawienie. Chrześcijańskie świadectwo jest skuteczne, gdy jest wyrażane w duchu pokory, miłości i przebaczenia. Gniew, uraza, narzekanie i potępienie przynoszą efekt przeciwny do zamierzonego dla naszej misji jako chrześcijan.
Kiedy wydaje się, że drużyna lekkoatletyczna traci energię i rozmach, trenerzy i zawodnicy zwracają uwagę na podstawy tego sportu. Jeśli wyczuwamy ducha letargu wśród nas jako prawosławnych chrześcijan, powinniśmy skupić się na podstawach wiary prawosławnej. Chrześcijanie są silni, gdy zwracają uwagę nie tylko na Ewangelię, która jest Ewangelią Chrystusa, ale także na specyfikę prawosławia jako sposobu życia, takiego jak modlitwa, palenie świecy, post i regularne oddawanie czci.
Centralne przesłanie chrześcijaństwa, dobra nowina Ewangelii, głosi Chrystusa jako Pana i Zbawiciela. To Chrystus powiedział: „Ja jestem Drogą i Prawdą, i Życiem” (J 14, 6). I dalej: „Ja jestem światłością świata. Kto idzie w ślad za Mną, nie będzie chodził w ciemności, lecz będzie miał światłość życia” (J 8, 12).
Głosząc dobrą nowinę, Kościół ogłasza światu, że jest światło! Jest łaska! Jest nadzieja! To Chrystus, nasz Pan i Bóg! Hymn okresu Teofanii rozbrzmiewa dobrą nowiną: „Ziemio Zabulona, ziemio za Jordanem! Słuchaj! On przyszedł! Mesjasz, nasz Zbawiciel, nasze Światło i Wyzwolenie!”
Radujemy się, chodząc w blasku, bez obawy, że się potkniemy. Fizyczne słońce sprawia, że wszystko jest jasne, rozświetlone i piękne. Chrystus oświeca nas Swoją łaską i prawdą, oświecając relacje międzyludzkie, kierując naszymi myślami, dodając energii naszym działaniom, czyniąc rzeczy w naszym życiu pięknymi.
Słońce daje ciepło i witalność wszystkim istotom na ziemi. Chrystus przez Swą boską miłość i łaskę przychodzi, aby zamieszkać w naszych sercach, aby je oczyścić, aby napełnić nasze dusze łaską i światłem, aby dzielić z nami Swoje boskie życie. Ten dar osobistej komunii z Chrystusem dokonuje w nas cudu zmartwychwstania duszy, który jest naszym zbawieniem już tu, na ziemi. Celem prawosławnego życia jest odnowienie naszej łaski chrzcielnej, naszego zjednoczenia z Chrystusem, w różnych momentach i w zmieniających się warunkach, i przez całe nasze życie
Nie zapominajmy o specyfice życia prawosławnego, żywym kontekście naszego zbawienia. Akty wiary, modlitwa, pokuta i dobre uczynki ustanawiają rzeczywistość, w której w naszych sercach odnawia się nasz własny chrzest. Wszelkie przejawy pobożności, takie jak żegnanie się, zapalanie świecy, ofiarowywanie oliwy, pieczenie chleba na Najświętszą Eucharystię, a przede wszystkim pomoc ubogim, winny być wykonywane z troską i świadomością duchową sług i świadków Chrystusa.
Dzielę się z Wami modlitwą noworoczną, którą ktoś mi ostatnio przesłał:
Kiedy kolędy ucichły,
Kiedy zniknie choinka z gwiazdą,
Kiedy rodzina i przyjaciele wyjadą do domu,
Kiedy wrócimy do naszych planów,
Rozpocznie się Boże Narodzenie:
Powitanie uchodźcy,
Nakarmienie głodnych,
Budowanie mostów zaufania, a nie murów strachu,
Dzielenie się naszymi darami,
Szukanie sprawiedliwości i pokoju dla wszystkich ludzi,
Niesienie Chrystusowego światła światu.
Amen.
o. Theodore Stylianopoulos (tłum. Gabriel Szymczak)
za: skepseis.us
fotografia: palavos /orthphoto.net/