Zostań przyjacielem cerkiew.pl
O pokajaniu
tłum. Stefan Dmitruk, 03 lutego 2022
Bracia! Dlaczego zmierzamy do upadku? Dwuduszni grzesznicy! Oczyśćmy nasze ręce i serca. Poznajmy własne nieszczęścia, wzruszmy się, zapłaczmy nad swoimi grzechami. Odłóżmy niepotrzebne sprawy. Uwierzmy Bożej obietnicy, wystraszmy się Jego zakazów. Pokochajmy z całego serca jeden drugiego.
Powiedzmy: jesteście naszymi braćmi! Powiedzmy również nienawidzącym i odwracającym się od nas: niech będzie wychwalane Imię Pańskie. Wybaczmy jeden drugiemu, tak jak jeden drugiego kusimy i cierpimy z powodu napadu wroga.
Sprzeciwmy się naszym myślom, wzywając na pomoc Boga. Odetnijmy od siebie złe i nieczyste duchy. Poddajmy duszy ciało. Ugniećmy je pracą i wszelkimi trudami zniewalajmy. „Oczyśćmy się od wszelkiej zmazy ciała i ducha” (2 Kor 7,1).
Zachęćmy siebie do miłości i dobrych uczynków. Nie zazdrośćmy jeden drugiemu, ani nie denerwujmy się, gdy inni nam zazdroszczą. Okażmy miłosierdzie, wyrozumiałość i pokorę.
Wzajemnie zbawiajmy się od swoich grzechów. Nie lżyjmy bliźnich złym słowem i wyśmiewaniem się, ponieważ „jesteśmy członkami jedni drugich” (Ef 4, 25).
Wygońmy opieszałość i lenistwo oraz mężnie stańmy do walki przeciwko duchom nieczystym. Miejmy orędownika przed Ojcem - Jezusa Chrystusa, który jest „ubłaganiem za grzechy nasze” (1 J 2, 2). Pomódlmy się do Niego z całej naszej duszy. On wybaczy nam grzechy nasze, gdyż: „Bliski jest Pan wszystkim, którzy go wzywają, Wszystkim którzy go wzywają szczerze. Spełnia życzenia tych, którzy się go boją, A wołanie ich słyszy i wybawia ich” (Ps 145, 18 – 19). Dlatego prorok Dawid mówi: „Ofiaruj Bogu dziękczynienie i spełnij Najwyższemu śluby swoje! I wzywaj mnie w dniu niedoli, wybawię Cię, a ty mnie uwielbisz!” (Ps 49, 14 – 15). Również prorok Izajasz mówi: „Rozerwij kajdany zła, rozwiąż więzy niewoli, wypuść wolno uciśnionych i wszelkie jarzmo połam. Dziel swój chleb z głodnym, wprowadź do domu biednych tułaczy, nagiego, którego ujrzysz, przyodziej i nie odwracaj się od współtowarzyszy. Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza i szybko rozkwitnie twe zdrowie. Sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie, chwała Pańska iść będzie za tobą. Wtedy zawołasz, a Pan odpowie, wezwiesz pomocy, a On [rzeknie]: "Oto jestem!" Jeśli u siebie usuniesz jarzmo, przestaniesz grozić palcem i mówić przewrotnie, jeśli podasz twój chleb zgłodniałemu i nakarmisz duszę przygnębioną, wówczas twe światło zabłyśnie w ciemnościach, a twoja ciemność stanie się południem. Pan cię zawsze prowadzić będzie, nasyci duszę twoją na pustkowiach” (Iz 58, 6-11).
Gdy tracimy nasze serca z powodu wszelkich związków nieprawości, nieprawdy i zapamiętywanych obelg - to po to, aby czynić dobro z całego serca. Pozbądźmy się nikczemnych wzburzeń. Wówczas oświecimy się światłem Boskiego źródła. Pozwólmy wypełnić się wszelką cnotą, a będziemy świecić Boską chwałą i wyzwolimy się z wszelkiej bezmyślności. Nasza modlitwa zostanie szybko usłyszana. Bóg będzie zawsze z nami, a każda prośbą zostanie przez Niego wysłuchana. Kochając jeden drugiego, będziemy kochani przez Boga. Okażmy bliźnim nasze wielkoduszne zmiłowanie, a Bóg okaże swoje zmiłowanie naszym grzechom.
Nie odpowiadajmy złem na zło i nie przyjmujmy zapłaty za nasze grzechy, ponieważ wybaczenie grzechów otrzymujemy w wybaczeniu braciom. Boska miłość kryje się w miłosierdziu do bliźniego.
Bóg powiedział: „odpuszczajcie, a dostąpicie odpuszczenia” (Łk 6,37). „Jeśli odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści i wam Ojciec wasz niebiański” (Mt 6,14) oraz: „Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią (…) jakim sądem sądzicie, takim was osądzą” (Mt 5,7; Mt 7,2). W ten sposób Bóg darował nam obraz zbawienia i dał nam możliwość bycia dziećmi Bożymi. Naszej woli zostało darowane zbawienie. Oddajmy całego siebie Bogu, aby Go przyjąć. Będziemy przez Niego zbawieni, ponieważ On stał się człowiekiem będąc swoim jestestwem Bogiem i Panem.
Usłyszmy Jego słowo, a On z lekkością pokona naszych wrogów. „Gdyby mój lud Mnie posłuchał, a Izrael kroczył moimi drogami: natychmiast zgniótłbym ich wrogów i obróciłbym rękę na ich przeciwników” (Ps 80, 14 – 15). Całą naszą nadzieję miejmy jedynie w Nim. Porzućmy wszelkie nasze zmartwienia. On zbawi nas od wszelkich problemów i podczas naszego życia będzie nas karmić.
Z całej duszy pokochajmy wszystkich ludzi. Nie miejmy nadziei w żadnym człowieku. Dopóki chroni nas Bóg to przyjaciele nas kochają, a wszyscy wrogowie tracą siły, które nam szkodzą.
Gdy Bóg nas opuści, wtedy nie ma przyjaciół, którzy by nie uczynili nam zła. Wszyscy nasi wrogowie kierują się na nas i działają przeciwko nam. Kto polega na sobie, ten strasznie upada.
Kto się boi Pana, będzie wywyższony. Z tego powodu prorok Dawid powiedział: „Nie na łuku moim polegam ani mnie miecz mój nie ocali. Aleś nas Ty wybawił od nieprzyjaciół naszych a nienawidzących nas wstydem okryłeś” (Ps 43, 7 – 8).
Nie tolerujmy myśli, które umniejszają nasze grzechy i uśmierzają w nas odpuszczenie grzechów. Dopóki nasz rozum troszczy się o grzech, dopóty nie możemy mieć nadziei na wybaczenie, ponieważ nie osiągniemy płodów pokajania. Skutkiem pokajania jest beznamiętność duszy, a beznamiętność to oczyszczenie z grzechów.
św. Maksym Wyznawca
za: "Душеполезный собеседник", Москва 1891, c. 73 – 76.
żywot św. Maksyma Wyznawcy
Powiedzmy: jesteście naszymi braćmi! Powiedzmy również nienawidzącym i odwracającym się od nas: niech będzie wychwalane Imię Pańskie. Wybaczmy jeden drugiemu, tak jak jeden drugiego kusimy i cierpimy z powodu napadu wroga.
Sprzeciwmy się naszym myślom, wzywając na pomoc Boga. Odetnijmy od siebie złe i nieczyste duchy. Poddajmy duszy ciało. Ugniećmy je pracą i wszelkimi trudami zniewalajmy. „Oczyśćmy się od wszelkiej zmazy ciała i ducha” (2 Kor 7,1).
Zachęćmy siebie do miłości i dobrych uczynków. Nie zazdrośćmy jeden drugiemu, ani nie denerwujmy się, gdy inni nam zazdroszczą. Okażmy miłosierdzie, wyrozumiałość i pokorę.
Wzajemnie zbawiajmy się od swoich grzechów. Nie lżyjmy bliźnich złym słowem i wyśmiewaniem się, ponieważ „jesteśmy członkami jedni drugich” (Ef 4, 25).
Wygońmy opieszałość i lenistwo oraz mężnie stańmy do walki przeciwko duchom nieczystym. Miejmy orędownika przed Ojcem - Jezusa Chrystusa, który jest „ubłaganiem za grzechy nasze” (1 J 2, 2). Pomódlmy się do Niego z całej naszej duszy. On wybaczy nam grzechy nasze, gdyż: „Bliski jest Pan wszystkim, którzy go wzywają, Wszystkim którzy go wzywają szczerze. Spełnia życzenia tych, którzy się go boją, A wołanie ich słyszy i wybawia ich” (Ps 145, 18 – 19). Dlatego prorok Dawid mówi: „Ofiaruj Bogu dziękczynienie i spełnij Najwyższemu śluby swoje! I wzywaj mnie w dniu niedoli, wybawię Cię, a ty mnie uwielbisz!” (Ps 49, 14 – 15). Również prorok Izajasz mówi: „Rozerwij kajdany zła, rozwiąż więzy niewoli, wypuść wolno uciśnionych i wszelkie jarzmo połam. Dziel swój chleb z głodnym, wprowadź do domu biednych tułaczy, nagiego, którego ujrzysz, przyodziej i nie odwracaj się od współtowarzyszy. Wtedy twoje światło wzejdzie jak zorza i szybko rozkwitnie twe zdrowie. Sprawiedliwość twoja poprzedzać cię będzie, chwała Pańska iść będzie za tobą. Wtedy zawołasz, a Pan odpowie, wezwiesz pomocy, a On [rzeknie]: "Oto jestem!" Jeśli u siebie usuniesz jarzmo, przestaniesz grozić palcem i mówić przewrotnie, jeśli podasz twój chleb zgłodniałemu i nakarmisz duszę przygnębioną, wówczas twe światło zabłyśnie w ciemnościach, a twoja ciemność stanie się południem. Pan cię zawsze prowadzić będzie, nasyci duszę twoją na pustkowiach” (Iz 58, 6-11).
Gdy tracimy nasze serca z powodu wszelkich związków nieprawości, nieprawdy i zapamiętywanych obelg - to po to, aby czynić dobro z całego serca. Pozbądźmy się nikczemnych wzburzeń. Wówczas oświecimy się światłem Boskiego źródła. Pozwólmy wypełnić się wszelką cnotą, a będziemy świecić Boską chwałą i wyzwolimy się z wszelkiej bezmyślności. Nasza modlitwa zostanie szybko usłyszana. Bóg będzie zawsze z nami, a każda prośbą zostanie przez Niego wysłuchana. Kochając jeden drugiego, będziemy kochani przez Boga. Okażmy bliźnim nasze wielkoduszne zmiłowanie, a Bóg okaże swoje zmiłowanie naszym grzechom.
Nie odpowiadajmy złem na zło i nie przyjmujmy zapłaty za nasze grzechy, ponieważ wybaczenie grzechów otrzymujemy w wybaczeniu braciom. Boska miłość kryje się w miłosierdziu do bliźniego.
Bóg powiedział: „odpuszczajcie, a dostąpicie odpuszczenia” (Łk 6,37). „Jeśli odpuścicie ludziom ich przewinienia, odpuści i wam Ojciec wasz niebiański” (Mt 6,14) oraz: „Błogosławieni miłosierni, albowiem oni miłosierdzia dostąpią (…) jakim sądem sądzicie, takim was osądzą” (Mt 5,7; Mt 7,2). W ten sposób Bóg darował nam obraz zbawienia i dał nam możliwość bycia dziećmi Bożymi. Naszej woli zostało darowane zbawienie. Oddajmy całego siebie Bogu, aby Go przyjąć. Będziemy przez Niego zbawieni, ponieważ On stał się człowiekiem będąc swoim jestestwem Bogiem i Panem.
Usłyszmy Jego słowo, a On z lekkością pokona naszych wrogów. „Gdyby mój lud Mnie posłuchał, a Izrael kroczył moimi drogami: natychmiast zgniótłbym ich wrogów i obróciłbym rękę na ich przeciwników” (Ps 80, 14 – 15). Całą naszą nadzieję miejmy jedynie w Nim. Porzućmy wszelkie nasze zmartwienia. On zbawi nas od wszelkich problemów i podczas naszego życia będzie nas karmić.
Z całej duszy pokochajmy wszystkich ludzi. Nie miejmy nadziei w żadnym człowieku. Dopóki chroni nas Bóg to przyjaciele nas kochają, a wszyscy wrogowie tracą siły, które nam szkodzą.
Gdy Bóg nas opuści, wtedy nie ma przyjaciół, którzy by nie uczynili nam zła. Wszyscy nasi wrogowie kierują się na nas i działają przeciwko nam. Kto polega na sobie, ten strasznie upada.
Kto się boi Pana, będzie wywyższony. Z tego powodu prorok Dawid powiedział: „Nie na łuku moim polegam ani mnie miecz mój nie ocali. Aleś nas Ty wybawił od nieprzyjaciół naszych a nienawidzących nas wstydem okryłeś” (Ps 43, 7 – 8).
Nie tolerujmy myśli, które umniejszają nasze grzechy i uśmierzają w nas odpuszczenie grzechów. Dopóki nasz rozum troszczy się o grzech, dopóty nie możemy mieć nadziei na wybaczenie, ponieważ nie osiągniemy płodów pokajania. Skutkiem pokajania jest beznamiętność duszy, a beznamiętność to oczyszczenie z grzechów.
św. Maksym Wyznawca
za: "Душеполезный собеседник", Москва 1891, c. 73 – 76.
żywot św. Maksyma Wyznawcy