Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Wiara, którą musimy odkryć
tłum. Gabriel Szymczak, 26 stycznia 2022
.jpg)
„Jeśli Chrystus nie zmartwychwstał, daremne jest nasze nauczanie, próżna jest także wasza wiara” (1 Kor 15, 14).
W Bożym „planie strategicznym” dla życia świata i jego zbawienia, On zdecydowanie interweniował osobiście, „depcząc śmiercią śmierć”. W promiennym świetle chwalebnego zmartwychwstania Jezusa ciemność zostaje pokonana, stworzenie odnawia się, rozczarowanie i rozpacz nie mają już ostatniego słowa, smutek zamienia się w radość, a śmierć traci swoje żądło. Jest nadzieja dla wszystkich, ponieważ nasz Bóg żyje!
Popularny chrześcijański apologeta, C.S. Lewis, w młodości chełpił się, że nie wierzy w żadne religie, twierdząc, że są to mity stworzone przez człowieka. Po latach, gdy rozważał konsekwencje zmartwychwstania Chrystusa, doznał szczerego nawrócenia. W refleksji zatytułowanej "Surprised by Joy" (Zaskoczony radością) napisał: „Żadne słowo w moim słowniku nie wyraża głębszej nienawiści niż słowo ingerencja. Ale chrześcijaństwo umieściło w centrum Kogoś, Kto wtedy wydawał mi się „Transcendentalnym Przeszkadzaczem". Nawet w największej głębi duszy nie było obszaru, który można by otoczyć ogrodzeniem z drutu kolczastego i strażami z napisem: „Zakaz wstępu". Tego właśnie chciałem; jakiegoś obszaru, nawet małego, o którym mógłbym powiedzieć wszystkim innym istotom: To jest moja sprawa i tylko moja”.
Tutaj Lewis wyraża uczucia wielu współczesnych, które są rzadko wypowiadane. Wszyscy chcemy czuć się niezależni, bezpieczni i chronieni w sobie; odgrodzić się i powiedzieć innym, a nawet Bogu: „Wycofaj się! Nie przeszkadzaj mi. Zostaw mnie w spokoju." Rzeczywiście, mamy prawo to powiedzieć.
Ale nasz ukrzyżowany i zmartwychwstały Pan – „Transcendentalny Przeszkadzacz” – ma również prawo wkroczyć w nasze ludzkie sytuacje, relacje, okoliczności, plany i harmonogramy, by ścigać nas swoją Boską Miłością i wytrwałym miłosierdziem. Jak mówi do zadowolonego z siebie Kościoła w Laodycei, tak mówi do nas: „Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną” (Obj 3, 20).
Czy jesteśmy gotowi otworzyć drzwi i zaprosić do każdego aspektu naszego życia Tego, który nieustannie puka, dobrze wiedząc, że Jego Wszechmocna obecność „zakołysze naszymi światami”, rzuci wyzwanie naszemu status quo i przeszkodzi w naszych osobistych planach?
Po tym, jak nasz Pan wskrzesił Swojego przyjaciela Łazarza, Jego krytycy postawili sobie nawzajem ważne pytanie: „Cóż uczynimy? Człowiek ten bowiem czyni rozliczne znaki.” (J 11, 47). To jest pytanie, z którym musi się zmagać każde pokolenie, a właściwie każda dusza. Jak przyjmujemy i odpowiadamy na „tego Człowieka”; tego „Transcendentalnego Przeszkadzacza?”
Członkowie wczesnego Kościół wiedzieli dokładnie, co robić. Nie tylko zaprosili pukającego Chrystusa, aby w pełni wkroczył i przemienił ich życie osobiste, ale jako nowe „Ciało Chrystusa” zaczęli głosić, nauczać i zachęcać wszystkich, aby czynili podobnie. A ich entuzjastyczne i stanowcze przekonanie przyniosło zdumiewające owoce; Pan codziennie pomnażał wierzących i dodawał do Kościoła. Tak przekonujące i mocne było wyznanie i żywe świadectwo apostołów, że zostali oskarżeni o „podburzanie całego świata” (Dz 17, 6).
To jest wiara, którą każdy z nas musi na nowo odkryć i zastosować w swoim zabieganym życiu i niespokojnych czasach – wiara paschalna, która odsuwa kamienie z narzuconych nam grobów i woła wraz z Dawidem: „Bóg wstaje, a rozpraszają się Jego wrogowie”. Jest to wiara, która chętnie i radośnie odpowiada na nieustanne pukanie "Transcendentalnego Przeszkadzacza" i otwiera drzwi Jego Boskiej Miłości i wytrwałemu miłosierdziu.
Swoją obfitą i zdumiewającą łaską Zmartwychwstały Pan wciąż puka. On jest gotów napełnić nas wiarą, światłem, nadzieją, przebaczeniem, miłosierdziem i miłością - aby ingerować w nasze życie w cudowny i niezwykły sposób - jeśli tylko otworzymy drzwi!
„Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa. On w Swoim wielkim miłosierdziu przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa na nowo zrodził nas do żywej nadziei: do dziedzictwa niezniszczalnego i niepokalanego, i niewiędnącego” (1P 1, 3-4).
o. Daniel Kovalak
za: OCA
fotografia: Ursiy /orthphoto.net/
W Bożym „planie strategicznym” dla życia świata i jego zbawienia, On zdecydowanie interweniował osobiście, „depcząc śmiercią śmierć”. W promiennym świetle chwalebnego zmartwychwstania Jezusa ciemność zostaje pokonana, stworzenie odnawia się, rozczarowanie i rozpacz nie mają już ostatniego słowa, smutek zamienia się w radość, a śmierć traci swoje żądło. Jest nadzieja dla wszystkich, ponieważ nasz Bóg żyje!
Popularny chrześcijański apologeta, C.S. Lewis, w młodości chełpił się, że nie wierzy w żadne religie, twierdząc, że są to mity stworzone przez człowieka. Po latach, gdy rozważał konsekwencje zmartwychwstania Chrystusa, doznał szczerego nawrócenia. W refleksji zatytułowanej "Surprised by Joy" (Zaskoczony radością) napisał: „Żadne słowo w moim słowniku nie wyraża głębszej nienawiści niż słowo ingerencja. Ale chrześcijaństwo umieściło w centrum Kogoś, Kto wtedy wydawał mi się „Transcendentalnym Przeszkadzaczem". Nawet w największej głębi duszy nie było obszaru, który można by otoczyć ogrodzeniem z drutu kolczastego i strażami z napisem: „Zakaz wstępu". Tego właśnie chciałem; jakiegoś obszaru, nawet małego, o którym mógłbym powiedzieć wszystkim innym istotom: To jest moja sprawa i tylko moja”.
Tutaj Lewis wyraża uczucia wielu współczesnych, które są rzadko wypowiadane. Wszyscy chcemy czuć się niezależni, bezpieczni i chronieni w sobie; odgrodzić się i powiedzieć innym, a nawet Bogu: „Wycofaj się! Nie przeszkadzaj mi. Zostaw mnie w spokoju." Rzeczywiście, mamy prawo to powiedzieć.
Ale nasz ukrzyżowany i zmartwychwstały Pan – „Transcendentalny Przeszkadzacz” – ma również prawo wkroczyć w nasze ludzkie sytuacje, relacje, okoliczności, plany i harmonogramy, by ścigać nas swoją Boską Miłością i wytrwałym miłosierdziem. Jak mówi do zadowolonego z siebie Kościoła w Laodycei, tak mówi do nas: „Oto stoję u drzwi i kołaczę: jeśli kto posłyszy mój głos i drzwi otworzy, wejdę do niego i będę z nim wieczerzał, a on ze Mną” (Obj 3, 20).
Czy jesteśmy gotowi otworzyć drzwi i zaprosić do każdego aspektu naszego życia Tego, który nieustannie puka, dobrze wiedząc, że Jego Wszechmocna obecność „zakołysze naszymi światami”, rzuci wyzwanie naszemu status quo i przeszkodzi w naszych osobistych planach?
Po tym, jak nasz Pan wskrzesił Swojego przyjaciela Łazarza, Jego krytycy postawili sobie nawzajem ważne pytanie: „Cóż uczynimy? Człowiek ten bowiem czyni rozliczne znaki.” (J 11, 47). To jest pytanie, z którym musi się zmagać każde pokolenie, a właściwie każda dusza. Jak przyjmujemy i odpowiadamy na „tego Człowieka”; tego „Transcendentalnego Przeszkadzacza?”
Członkowie wczesnego Kościół wiedzieli dokładnie, co robić. Nie tylko zaprosili pukającego Chrystusa, aby w pełni wkroczył i przemienił ich życie osobiste, ale jako nowe „Ciało Chrystusa” zaczęli głosić, nauczać i zachęcać wszystkich, aby czynili podobnie. A ich entuzjastyczne i stanowcze przekonanie przyniosło zdumiewające owoce; Pan codziennie pomnażał wierzących i dodawał do Kościoła. Tak przekonujące i mocne było wyznanie i żywe świadectwo apostołów, że zostali oskarżeni o „podburzanie całego świata” (Dz 17, 6).
To jest wiara, którą każdy z nas musi na nowo odkryć i zastosować w swoim zabieganym życiu i niespokojnych czasach – wiara paschalna, która odsuwa kamienie z narzuconych nam grobów i woła wraz z Dawidem: „Bóg wstaje, a rozpraszają się Jego wrogowie”. Jest to wiara, która chętnie i radośnie odpowiada na nieustanne pukanie "Transcendentalnego Przeszkadzacza" i otwiera drzwi Jego Boskiej Miłości i wytrwałemu miłosierdziu.
Swoją obfitą i zdumiewającą łaską Zmartwychwstały Pan wciąż puka. On jest gotów napełnić nas wiarą, światłem, nadzieją, przebaczeniem, miłosierdziem i miłością - aby ingerować w nasze życie w cudowny i niezwykły sposób - jeśli tylko otworzymy drzwi!
„Niech będzie błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa. On w Swoim wielkim miłosierdziu przez powstanie z martwych Jezusa Chrystusa na nowo zrodził nas do żywej nadziei: do dziedzictwa niezniszczalnego i niepokalanego, i niewiędnącego” (1P 1, 3-4).
o. Daniel Kovalak
za: OCA
fotografia: Ursiy /orthphoto.net/