Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Święty Bonifacy
Stefan Dmitruk, 01 stycznia 2021
Żyjący w III w. n. e. Bonifacy zarządzał majątkiem kobiety o imieniu Aglaida. Była to córka rzymskiego prokonsula Akacjusza. Aglaida i Bonifacy wdali się w romans. Aglaida posiadała obywatelstwo rzymskie. Zgodnie z rzymskim prawem, jako niezamężna kobieta narażała się na konsekwencje jurydyczne, a będąc chrześcijanką - popełniała grzech cudzołóstwa. Bonifacy prowadził rozwiązły tryb życia, ale okazywał miłosierdzie i wspierał ubogich ludzi.
Aglaida pragnęła pozyskać relikwie. W tym celu wysłała Bonifacego, sprawującego opiekę nad niewolnikami, do Azji Mniejszej. Na tym obszarze władze Cesarstwa Rzymskiego prześladowały wyznawców Chrystusa. Po przybyciu do Tarsu, Bonifacy udał się do amfiteatru. Miejscowy sędzia Symplicjusz skazał na śmierć 20 chrześcijan. Obserwując męki chrześcijan, Bonifacy zszedł do nich, zaczął całować kajdany oraz wyznał wiarę w Chrystusa. Symplicjusz nakazał mu oddać cześć bóstwom pogańskim. Zignorowanie polecenia doprowadziło do tego, że rzymski sędzia rozkazał powiesić Bonifacego do góry nogami oraz nabić na hak. Kiedy kara nie poskutkowała, żołnierze postawili męczennika na gwoździach – to również nie przyniosło rezultatu. Wówczas wlano rozgrzaną cynę do ust Bonifacego, ale dzięki modlitwie przyszły święty wytrzymał próbę. Przez to ludzie zebrani w amfiteatrze wyrazili niezadowolenie wobec organizatorów igrzysk.
Sędzia Symplicjusz odłożył kaźń. Następnego dnia wrzucono Bonifacego do kotła z rozgrzaną smołą. Ostatnią próbę święty również zniósł. Ostatecznie, na rozkaz sędziego, męczennikowi obcięto mieczem głowę, po czym z szyi wypłynęło mleko, a z ciała woda i krew. W momencie śmierci Bonifacego w Tarsie miało miejsce trzęsienie ziemi. Po tych wydarzeniach 550 osób uwierzyło w Chrystusa.
Początkowo niewolnicy towarzyszący Bonifacemu myśleli, że ich pan oddał się rozpuście. Po trzech dniach odnaleźli ciało i głowę męczennika. Relikwie świętego zawieziono do Rzymu i oddano Aglaidzie. Kobieta sfinansowała budowę świątyni ku czci świętego Bonifacego. Kościół wybudowano ok. 10 km od Rzymu na terenie posiadłości Aglaidy. Zostały w nim złożone relikwie męczennika. Rzymianka rozdała swój majątek ubogim, wyzwoliła wszystkich niewolników oraz rozpoczęła życie mnisze. Kajając się za swoje grzeszne życie, przeżyła kolejne 18 lat. Po śmierci jej ciało spoczęło u boku dawnego ukochanego.
Podczas pokuty Bóg obdarował Aglaidę darem wyganiania biesów, zaś męczennika Bonifacego ze względu na rozwiązły tryb życia i przyjęcie wawrzynu męczeństwa uczynił orędownikiem alkoholików.
W VII w. w rzymskim Awentynie wybudowano kościół pw. Aleksego – Człowieka Bożego i św. Bonifacego. W 1216 r. relikwie obu świętych spoczęły w tej świątyni, a głowy w zakrystii. W XVII w. marszałek wielki koronny Stanisław Herakliusz Lubomirski (1642 – 1702) otrzymał od papieża Innocentego IX (1611 – 1689) relikwie św. Bonifacego. Po wybudowaniu kościoła pw. św. Antoniego z Padwy i św. Bonifacego z Tarsu na warszawskim Czerniakowie, świętość umieszczono w kryształowej trumnie.
Śmierć Bonifacego miała miejsce w 290 r., za panowania cesarza Dioklejana, według drugiej wersji w 307 r. – w okresie rządów cesarza Galeriusza. Dzień jego męczeństwa to 14 maja. Nie jest wiadomym z jakiego powodu Cerkiew Prawosławna wspomina św. męczennika Bonifacego z Tarsu 1 stycznia/19 grudnia.
Przetrwało kilka greckich żywotów św. Bonifacego, w tym autorstwa św. Symeona Metafrastesa z X w., a także hymn napisany przez francuskiego kronikarza Flodoarda z Remis (X w.). Najstarsze nabożeństwo ku czci św. Bonifacego pojawiło się w niektórych redakcjach „Typikonu” studyjskiego oraz we wszystkich redakcjach „Typikonu” jerozolimskiego.
Na ikonach św. Bonifacy jest przedstawiony bez brody, odziany w czerwony płaszcz z krzyżem w ręku. Na niektórych wizerunkach św. Bonifacy trzyma zwój z napisem: „Władco, Panie Wszechmocny, wybaw lud Swój od bałwochwalczego gniewu, wszelkiego cierpienia i smutku”.
Na podst.:
J. B. Brodowaja, Wonifatij Rimskij, w: www.pravenc.ru [dostęp: 13.01.2016 r.]
J. Charkiewicz, męcz. Bonifacy z Tarsu, w: www.cerkiew.pl [dostęp: 13.01.2016 r.]
oprac. Stefan Dmitruk
za: https://nieupiwajemajaczasza.wordpress.com/swieci/sw-meczennik-bonifacy/zywot/
Aglaida pragnęła pozyskać relikwie. W tym celu wysłała Bonifacego, sprawującego opiekę nad niewolnikami, do Azji Mniejszej. Na tym obszarze władze Cesarstwa Rzymskiego prześladowały wyznawców Chrystusa. Po przybyciu do Tarsu, Bonifacy udał się do amfiteatru. Miejscowy sędzia Symplicjusz skazał na śmierć 20 chrześcijan. Obserwując męki chrześcijan, Bonifacy zszedł do nich, zaczął całować kajdany oraz wyznał wiarę w Chrystusa. Symplicjusz nakazał mu oddać cześć bóstwom pogańskim. Zignorowanie polecenia doprowadziło do tego, że rzymski sędzia rozkazał powiesić Bonifacego do góry nogami oraz nabić na hak. Kiedy kara nie poskutkowała, żołnierze postawili męczennika na gwoździach – to również nie przyniosło rezultatu. Wówczas wlano rozgrzaną cynę do ust Bonifacego, ale dzięki modlitwie przyszły święty wytrzymał próbę. Przez to ludzie zebrani w amfiteatrze wyrazili niezadowolenie wobec organizatorów igrzysk.
Sędzia Symplicjusz odłożył kaźń. Następnego dnia wrzucono Bonifacego do kotła z rozgrzaną smołą. Ostatnią próbę święty również zniósł. Ostatecznie, na rozkaz sędziego, męczennikowi obcięto mieczem głowę, po czym z szyi wypłynęło mleko, a z ciała woda i krew. W momencie śmierci Bonifacego w Tarsie miało miejsce trzęsienie ziemi. Po tych wydarzeniach 550 osób uwierzyło w Chrystusa.
Początkowo niewolnicy towarzyszący Bonifacemu myśleli, że ich pan oddał się rozpuście. Po trzech dniach odnaleźli ciało i głowę męczennika. Relikwie świętego zawieziono do Rzymu i oddano Aglaidzie. Kobieta sfinansowała budowę świątyni ku czci świętego Bonifacego. Kościół wybudowano ok. 10 km od Rzymu na terenie posiadłości Aglaidy. Zostały w nim złożone relikwie męczennika. Rzymianka rozdała swój majątek ubogim, wyzwoliła wszystkich niewolników oraz rozpoczęła życie mnisze. Kajając się za swoje grzeszne życie, przeżyła kolejne 18 lat. Po śmierci jej ciało spoczęło u boku dawnego ukochanego.
Podczas pokuty Bóg obdarował Aglaidę darem wyganiania biesów, zaś męczennika Bonifacego ze względu na rozwiązły tryb życia i przyjęcie wawrzynu męczeństwa uczynił orędownikiem alkoholików.
W VII w. w rzymskim Awentynie wybudowano kościół pw. Aleksego – Człowieka Bożego i św. Bonifacego. W 1216 r. relikwie obu świętych spoczęły w tej świątyni, a głowy w zakrystii. W XVII w. marszałek wielki koronny Stanisław Herakliusz Lubomirski (1642 – 1702) otrzymał od papieża Innocentego IX (1611 – 1689) relikwie św. Bonifacego. Po wybudowaniu kościoła pw. św. Antoniego z Padwy i św. Bonifacego z Tarsu na warszawskim Czerniakowie, świętość umieszczono w kryształowej trumnie.
Śmierć Bonifacego miała miejsce w 290 r., za panowania cesarza Dioklejana, według drugiej wersji w 307 r. – w okresie rządów cesarza Galeriusza. Dzień jego męczeństwa to 14 maja. Nie jest wiadomym z jakiego powodu Cerkiew Prawosławna wspomina św. męczennika Bonifacego z Tarsu 1 stycznia/19 grudnia.
Przetrwało kilka greckich żywotów św. Bonifacego, w tym autorstwa św. Symeona Metafrastesa z X w., a także hymn napisany przez francuskiego kronikarza Flodoarda z Remis (X w.). Najstarsze nabożeństwo ku czci św. Bonifacego pojawiło się w niektórych redakcjach „Typikonu” studyjskiego oraz we wszystkich redakcjach „Typikonu” jerozolimskiego.
Na ikonach św. Bonifacy jest przedstawiony bez brody, odziany w czerwony płaszcz z krzyżem w ręku. Na niektórych wizerunkach św. Bonifacy trzyma zwój z napisem: „Władco, Panie Wszechmocny, wybaw lud Swój od bałwochwalczego gniewu, wszelkiego cierpienia i smutku”.
Na podst.:
J. B. Brodowaja, Wonifatij Rimskij, w: www.pravenc.ru [dostęp: 13.01.2016 r.]
J. Charkiewicz, męcz. Bonifacy z Tarsu, w: www.cerkiew.pl [dostęp: 13.01.2016 r.]
oprac. Stefan Dmitruk
za: https://nieupiwajemajaczasza.wordpress.com/swieci/sw-meczennik-bonifacy/zywot/