Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Ogromne wsparcie
tłum. Anna Kindziuk, 07 kwietnia 2017
A oto dwóch mężów rozmawiało z Nim. Byli to Mojżesz i Eliasz (Łk. 9,30)
Jezus Chrystus podczas swojej samotnej, bolesnej drogi na ziemi od samego początku czuł na sobie ciężar oczekującego Go krzyża. Jego dusza cierpiała za biedną, grzeszną ludzkość, którą On właśnie przyszedł zbawić i stał się poprzez to w pełni „Mężem trosk”. Pragnął On współczucia, potrzebował wsparcia z góry. I oto ukazują mu się dwaj mężowie z tego świata, w którym już dawno zamieszkują w sławie Ojca Niebieskiego. Posłani przez Boga, rozmawiali oni z Chrystusem o tym, co Go oczekiwało – tak jakby w tym czasie łącząc jednocześnie niebiańskie z ziemskim! Był to Mojżesz i Eliasz, którzy zostali wysłani do Syna Bożego, aby Go wzmocnić przed tym smutnym czasem na Golgocie, aby przynieść Mu blask z nieba przed tym, jak przyjdzie mu się kroczyć po tym pogrążonym w grzechu ziemskim padole!
Czyż to cudowne widzenie nie jest wskazówką dla nas, iż Bóg w odpowiednim czasie posyła także i do nas niewidzialnie dusze bliskich i drogich nam osób, które odeszły, aby w ten sposób pocieszyć nas i pomóc? Pozostaje to dla nas wielką tajemnicą, nie mamy odwagi, aby próbować udowodnić przedstawioną tezę, jednakże, sugerując się przykładem z Ewangelii, czyż nie mamy prawa w głębi duszy żywić nadziei na takie właśnie obcowanie i łączność z niewidzialnym światem? Właśnie ta nasza łączność w Chrystusie z niewidzialnym światem nigdy się nie przerywa: śmierć nie burzy świata duchowego, nie jest w stanie osłabić miłości: Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją».(Łk. 20,38).
Jakże miło i radośnie jest myśleć o spotkaniu na górze Tabor. Budując Nowy Testament na Swojej Krwi, Chrystus przed Swoją śmiercią rozmawia o czekającym na Niego cierpieniu z dwoma przedstawicielami świata starotestamentowego, świata, który wiele lat oczekiwał na Jego przyjście i przepowiadał Jego odkupicielską ofiarę. Pradawni pokładali nadzieję w Nadchodzącym, my pokładamy nadzieję w Tym, Który Przyszedł. I wszyscy jednomyślnie, zarówno ci ziemscy jak i przebywający w niebiosach, wysławiamy Jego wspaniałe i chwalebne Imię.
za: Каждый день - подарок Божий. День за днем. Дневник православного священника. Москва Сибирская Благозвонница 2014
Jezus Chrystus podczas swojej samotnej, bolesnej drogi na ziemi od samego początku czuł na sobie ciężar oczekującego Go krzyża. Jego dusza cierpiała za biedną, grzeszną ludzkość, którą On właśnie przyszedł zbawić i stał się poprzez to w pełni „Mężem trosk”. Pragnął On współczucia, potrzebował wsparcia z góry. I oto ukazują mu się dwaj mężowie z tego świata, w którym już dawno zamieszkują w sławie Ojca Niebieskiego. Posłani przez Boga, rozmawiali oni z Chrystusem o tym, co Go oczekiwało – tak jakby w tym czasie łącząc jednocześnie niebiańskie z ziemskim! Był to Mojżesz i Eliasz, którzy zostali wysłani do Syna Bożego, aby Go wzmocnić przed tym smutnym czasem na Golgocie, aby przynieść Mu blask z nieba przed tym, jak przyjdzie mu się kroczyć po tym pogrążonym w grzechu ziemskim padole!
Czyż to cudowne widzenie nie jest wskazówką dla nas, iż Bóg w odpowiednim czasie posyła także i do nas niewidzialnie dusze bliskich i drogich nam osób, które odeszły, aby w ten sposób pocieszyć nas i pomóc? Pozostaje to dla nas wielką tajemnicą, nie mamy odwagi, aby próbować udowodnić przedstawioną tezę, jednakże, sugerując się przykładem z Ewangelii, czyż nie mamy prawa w głębi duszy żywić nadziei na takie właśnie obcowanie i łączność z niewidzialnym światem? Właśnie ta nasza łączność w Chrystusie z niewidzialnym światem nigdy się nie przerywa: śmierć nie burzy świata duchowego, nie jest w stanie osłabić miłości: Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla Niego żyją».(Łk. 20,38).
Jakże miło i radośnie jest myśleć o spotkaniu na górze Tabor. Budując Nowy Testament na Swojej Krwi, Chrystus przed Swoją śmiercią rozmawia o czekającym na Niego cierpieniu z dwoma przedstawicielami świata starotestamentowego, świata, który wiele lat oczekiwał na Jego przyjście i przepowiadał Jego odkupicielską ofiarę. Pradawni pokładali nadzieję w Nadchodzącym, my pokładamy nadzieję w Tym, Który Przyszedł. I wszyscy jednomyślnie, zarówno ci ziemscy jak i przebywający w niebiosach, wysławiamy Jego wspaniałe i chwalebne Imię.
za: Каждый день - подарок Божий. День за днем. Дневник православного священника. Москва Сибирская Благозвонница 2014