Kiedy ktoś rozpala ogień, musi zacząć od iskry, wywołanej na przykład zapałką. Iskra jest prowokacyjnym słowem lub działaniem brata lub siostry. Jeśli rozsądnie sobie z tym poradzisz, iskra gaśnie. Ale jeśli podchwycisz to i pozwolisz, by przykuło twoją uwagę, dasz temu życie.

Nowa ludzkość, utworzona przez odtworzenie Adama w chrzcie Chrystusa, została stworzona, aby odnieść sukces tam, gdzie upadła ludzkość zawiodła.

Oto przychodzi Mesjasz, Zbawiciel ludzkości. Wedle logiki dzisiejszego świata, w życiu Jezusa z Nazaretu znajdujemy wyłącznie same przegrane: poczęty bez ojca; urodzony w zatęchłej norze pośród zwierząt; zdradzony przez ucznia; opuszczony przez apostołów; skazany na śmierć za to, że niewinny...

Zrywając kajdany śmierci własną śmiercią, sam Bóg dobrowolnie wstąpił na Krzyż, poddając się straszliwym cierpieniom i życiodajnej śmierci dla zbawienia całej ludzkości. I odtąd to straszliwe narzędzie ludzkiego cierpienia stało się znakiem, symbolem niebiańskiej Miłości, miłości Boga do człowieka.

W połowie Wielkiego Post prawosławni obchodzą Święto Krzyża. Krzyż Chrystusa jest wielkim symbolem przebaczenia, pojednania, pokoju z Bogiem. Krzyż Chrystusa oznacza, że możemy zwrócić się do Boga z wiarą i pokutą, ale bez konieczności stawienia czoła niespłacalnemu długowi, i że możemy być pewni, że znajdziemy łaskę i przebaczenie.

Dla prawosławnych Krzyż jest niesamowitą tajemnicą. W Piśmie Świętym używa się wielu obrazów i żaden tego nie wyjaśnia. Nasz Pan rzeczywiście mówi o sobie jako o ofierze, kiedy utożsamia swoje Ciało z ofiarą paschalną. On również mówi o sobie jako o okupie (Mk 10, 45), ale prawosławni nie rozumieją tego jako transakcji prawnej.

Post to jest jakaś ofiara z siebie, dziesięcina z roku. Ale wcale nie dla Boga – On naszych wyrzeczeń i łez nie potrzebuje. To my ich potrzebujemy. Żeby doceniać różne rzeczy, żeby zyskiwać w sobie Boże podobieństwo, żeby przezwyciężać własne słabości…

Księga Starców daje nam bardzo ciekawy obraz społeczności pustelników, i to tak jej osiągnięć, jak i niedociągnięć.

Czas ma strukturę nie dzięki konstrukcjom matematycznym czy ziemskim mocom, ale dzięki samej Prawdzie, wokół której ujawnia się jego cel i znaczenie.

Centrum i istotą wiary chrześcijańskiej jest sam Chrystus. Chrystus twierdził, że jest nową Świątynią Boga, świętym miejscem, w którym ludzie mogą się spotkać i przyjąć pełną obecność żywego Boga na ziemi. Chrystus to Emmanuel, „Bóg z nami”.