Prawdziwe dobro obecne jest tylko w cnocie - abba Teodor.

„Drabina do raju” to jedna z najbardziej znanych duchowych ksiąg, wedłg której już ponad 1500 lat uczą się walczyć i skutecznie walczą z namiętnościami prawosławni chrześcijanie

Ciało ćwiczymy postami, aby łatwiej mogło prowadzić bój przeciwko innym wadom - abba Serapion.

Święta Cerkiew wzywa człowieka u progu Wielkiego Postu, aby stał się Adamem, wygnanym z raju, aby stał się osobą, która skupi swą uwagę i napięcie swej natury nie na zewnątrz, ale do wewnątrz i wyjmie szkło powiększające, aby zacząć szukać w sobie grzechu - grzechu, który wymaga uzdrowienia.

Nie jest to rzadkie zjawisko, gdy ludzie są gotowi wybaczyć coś, co nie jest trudne do wybaczenia. Ale wybaczyć coś poważnego jest nam bardzo trudno, a w niektórych przypadkach wydaje się to wręcz niemożliwe.

Iluż niezliczonym stuleciom niewypowiedzianej ludzkiej nędzy można było zapobiec, gdyby nasi Prarodzice, Adam i Ewa, po prostu przyjęli na siebie odpowiedzialność i poprosili o przebaczenie! Ale w żadnym wypadku nie mówię tego, żeby wszystko zrzucić na nich, ponieważ każdy z nas również odegrał swoją rolę w tej tragedii.

Dotarliśmy do ostatniego z sześciu Psalmów Orthrosa. Psalm 142 zachowuje błagalny charakter innych psalmów, ale oczekuje światła – wybawienia od wrogów, podźwignięcia z jamy i miłosierdzia o poranku. Podobnie jak pozostałych pięć psalmów, jest trzeźwy w ocenie kondycji ludzkiej, ale pełen nadziei co do miłosierdzia Pana i Jego planów dla naszego dobra.

Na początku każdy z nas powinien zbadać, która wada najbardziej mu zagraża - abba Serapion.

U korzeni niewiary zawsze leży niewiedza o Bogu, która według naszych świętych stanowi najsurowszą, najbardziej bolesną rzeczywistość, która sprawia, że ludzie wiją się w obliczu swojej niezrozumiałej w tych kategoriach egzystencji. Dosłownie nie wiedzą, co robić i jak sobie ze sobą radzić.