Droga do Boga powadzi przez relacje z innym człowiekiem. Nie można zbliżyć się do Boga, jeśli twoje relacje z bliźnim zostały zerwane. Dzisiaj ta ogromna prawda została zaniedbana, skażona i zapomniana.

Ponieważ dziś bardzo dużo mówi się o miłości, a ludzie myślą, że to pasywny stan, chciałbym porozmawiać o miłości jako sile napędowej w życiu człowieka. Żyć bez miłości - to jak mieć samochód bez silnika.

Nadzieja to nie tylko oczekiwanie; ona rodzi się, gdy ludzie czują, że ich osobiste siły są niewystarczające. Że jest Ktoś, kto ich kocha, kto się nimi opiekuje i kto nie porzuci ich nawet w trudnych chwilach.

Życie duchowe, o którym stale jest wiele dyskusji, jest po prostu tym, co robimy - w połączeniu z Łaską Bożą - aby osiągnąć cel naszego istnienia, którym jest uświęcenie.

Szczęśliwy znaczy wolny. Wolny od lęków i uprzedzeń, opinii innych ludzi i mody. Taki człowiek ceni sobie swoją wolność i nie narusza wolności bliźniego.

W dzisiejszych czasach strasznie boimy się przegrać. Boimy się, że jeśli nie będziemy się wystarczająco starać, Bóg nas opuści. Źle rozumiemy Boga i Jego wezwanie w naszym życiu - zarówno starając się zbyt mocno, jak i nie próbując wcale.

Cud dzieje się tylko, jeżeli wierzymy, że prawo opiera się nie na władzy, a na miłości Bożej. Wiemy, że Bóg jest wszechmocny, jednak dopóki myślimy, że jest On obojętny, cud nie jest możliwy. W momencie, gdy mówimy: „wierzę i dlatego zwracam się do Ciebie” mówimy także „wierzę, że chcesz, że jest w Tobie miłość, że troszczysz się naprawdę o sytuację każdego”.

Zadaniem kapłana nie jest przede wszystkim ochrona Eucharystii przed wiernymi, ale uświęcanie wiernych przez Eucharystię. Jak dobry pies pasterski, powinien prowadzić swoje stado na zielone pastwiska owczarni eucharystycznej Pana.

Żyjemy w świecie, który nie może istnieć, jeśli wszyscy przestaniemy kierować się naszymi pasjami. Bycie prawosławnym chrześcijaninem nieuchronnie stawia cię na kursie kolizyjnym z kulturą. Wszystko w naszym codziennym życiu jest wynikiem panowania naszych pasji.

Bardzo rzadko zdarza się, że modlitwa przychodzi lekko. Najczęściej modlitwie towarzyszy wielki wysiłek, trud wewnętrzny, przymuszenie. W takich chwilach przychodzi myśl: “No dobrze, dzisiaj sobie odpuszczę, a jutro już na pewno się pomodlę”.