Jezus ostrzegał przed uszami wypełnionymi woskiem. Doszedłem do wniosku, że wosk w naszych duchowych uszach to hałas życia, który zajmuje większość naszego czasu - lub jest to ten wewnętrzny głos, który dąży do samousprawiedliwienia. Ten hałas wypełnia nasze uszy, nawet gdy się modlimy, czytamy Biblię lub jesteśmy w cerkwi.

Co tydzień, kiedy tylko w sobotę zachodzi słońce, odmawiamy wraz z Kościołem psalmy i dzięki temu doznajemy oświecenia przez Boga. Wielka wieczernia rozpoczyna się zdumiewającym psalmem stworzenia (Psalm 103), poprzez który szóstego dnia niejako stajemy u boku Boga podczas Jego odpoczynku i z przyjemnością przyglądamy się wszystkiemu, co stworzył.

Największe niebezpieczeństwo grozi nam właśnie w chwilach sukcesu - abba Serapion.

Jeśli wtedy, gdy na świat przychodzi proste dziecko, odczuwamy radość, chociaż nie wiemy, czy będzie to dziecko dobre, czy złe, to w Narodziny Przenajświętszej Bogarodzicy odczuwamy podwójną radość: ponieważ w Jej Narodzinach dokonują się również Narodziny Zbawiciela.

Wielu dzisiejszych chrześcijan mogłoby się zastanawiać, dlaczego wydaje się, że nie mają już miejsca takie cuda, jakich dokonywał Chrystus w latach Swej ziemskiej służby – a nawet takie, jakich dokonywali święci apostołowie lub starożytni prorocy.

Kochajmy więc, abyśmy zostali pokochani - św. Barsanufiusz.

Jak już zauważono, kilka tekstów Nowego Testamentu, w tym Ewangelia św. Mateusza i Listy Powszechne, jest głębiej zakorzenionych w judaizmie enochicznym niż judaizmie faryzeuszy opartym na Torze.

W którą stronę iść? Drogą Chrystusa? Czy też drogą świata? Przedmiotem sporu jest bezcenna wartość: własna dusza człowieka, jego jedyne i niepowtarzalne życie na ziemi.

Myślę, że obojętność można nazwać jedną z niewielu cech, które są absolutnie nie do pogodzenia ze świętością. Wynika to z faktu, że w rzeczywistości nieobojętność jest tym, co pozwala powiedzieć o człowieku, że prawdziwie żyje, a nie tylko wykonuje pewne czynności, coś konsumuje i coś produkuje. To właśnie nieobojętność sprawia, że nasze życie jest życiem.

Można sobie wyobrazić, że św. Paweł widział wiele superksiężyców. Być może zainspirowało go to do napisania: Albowiem Bóg, który rzekł: Niech z ciemności światłość zajaśnieje, zapalił światłość w sercach naszych, aby zajaśniało poznanie chwały Bożej na obliczu [Jezusa] Chrystusa.