Święta Cerkiew wzywa człowieka u progu Wielkiego Postu, aby stał się Adamem, wygnanym z raju, aby stał się osobą, która skupi swą uwagę i napięcie swej natury nie na zewnątrz, ale do wewnątrz i wyjmie szkło powiększające, aby zacząć szukać w sobie grzechu - grzechu, który wymaga uzdrowienia.

Nad grobem hierarchy odprawiono uroczystą panichidę.

Nie jest to rzadkie zjawisko, gdy ludzie są gotowi wybaczyć coś, co nie jest trudne do wybaczenia. Ale wybaczyć coś poważnego jest nam bardzo trudno, a w niektórych przypadkach wydaje się to wręcz niemożliwe.

Iluż niezliczonym stuleciom niewypowiedzianej ludzkiej nędzy można było zapobiec, gdyby nasi Prarodzice, Adam i Ewa, po prostu przyjęli na siebie odpowiedzialność i poprosili o przebaczenie! Ale w żadnym wypadku nie mówię tego, żeby wszystko zrzucić na nich, ponieważ każdy z nas również odegrał swoją rolę w tej tragedii.

Zarząd BMP Diecezji Warszawsko-Bielskiej zorganizował cykl spotkań z uczniami uczęszczającymi na lekcje religii.

Przedstawione zostały plany działalności Bractwa na okres Wielkiego Postu.

Dotarliśmy do ostatniego z sześciu Psalmów Orthrosa. Psalm 142 zachowuje błagalny charakter innych psalmów, ale oczekuje światła – wybawienia od wrogów, podźwignięcia z jamy i miłosierdzia o poranku. Podobnie jak pozostałych pięć psalmów, jest trzeźwy w ocenie kondycji ludzkiej, ale pełen nadziei co do miłosierdzia Pana i Jego planów dla naszego dobra.

Po długiej chorobie w Wojskowej Akademii Medycznej w Sofii odszedł do wieczności Jego Świątobliwość Patriarcha Bułgarii i Metropolita Sofii Neofit.

Na początku każdy z nas powinien zbadać, która wada najbardziej mu zagraża - abba Serapion.

U korzeni niewiary zawsze leży niewiedza o Bogu, która według naszych świętych stanowi najsurowszą, najbardziej bolesną rzeczywistość, która sprawia, że ludzie wiją się w obliczu swojej niezrozumiałej w tych kategoriach egzystencji. Dosłownie nie wiedzą, co robić i jak sobie ze sobą radzić.