Kiedyś ktoś mnie zapytał, czy brak postu jest grzechem. Myślę, że najważniejsze pytanie brzmi: Jeśli Kościół jest prawdziwym ciałem Chrystusa i pragnę zostać uzdrowiony i zbawiony, dlaczego miałbym odrzucać dające życie dyscypliny, którymi Kościół próbuje się ze mną podzielić?

Od nas zależy, czy pilnie lub niedbale korzystamy ze sposobności udzielonych nam przez Boga - abba Pafnucy.

Ten, kto postrzega siebie jako grzesznika, nie widzi grzechów innych. Nie ma na nie czasu ani nie troszczy się o nie, ponieważ jest w pełni zajęty badaniem i strzeżeniem własnego serca. Jest to tak oczywiste, jak fakt, że każdy pacjent w szpitalu cierpi z powodu własnego bólu i nie zwraca uwagi na chorobę innego.

Nie czas poddawać się rozpaczy, ale należy uznać Boże miłosierdzie i wzgardzić występkami, których odpuszczenie zostało dane we Krwi Chrystusa - św. Bazyli Wielki.

Bądźmy chrześcijanami nie tylko w słowach, ale i w czynach.

Podczas spowiedzi nie jest niczym niezwykłym usłyszeć kogoś, kto mówi, że „osądza innych”. Zawsze, gdy to słyszę, zakładam, że osoba, która jest osądzana najsurowiej, to osoba, która się spowiada.

Tematem tej niedzieli jest pokajanije (proces nawrócenia człowieka), a także uniżenie, jakie okazał celnik.

To słownictwo nie opisuje naszego zewnętrznego statusu sakramentalnego, ale wewnętrzny stan serca walczącego o uświęcenie i jego ciągłą walkę z pokusami i ciemnością. Ten wewnętrzny człowiek nie patrzy na świat, z którego zostaliśmy wyzwoleni, ale na Boga i linię mety, do której musimy dotrzeć.

Bóg natury działa w pojedynkę. Bóg historii przymierza zaś działa w kontekście relacji. Abraham reprezentuje transformację idei Boga – od Boga pojmowanego jako samotny Twórca Natury do Boga jako samoograniczającego się przymierzem Pana historii (D. Hartman)

Pielgrzymka białostockiego Bractwa Cerkiewnego Trzech Świętych Hierarchów.