Wstyd to emocja „nieznośna”. To głęboki ból, który odczuwamy w związku z tym, „kim jesteśmy”. To ekstremalna wrażliwość i nagość. Naszym najgłębszym instynktem w obliczu wstydu jest ukrywanie się. Właśnie to robią Adam i Ewa po swoim grzechu w Ogrodzie.

W dzisiejszych czasach utożsamiamy niegodziwość tylko z wszelkimi konfliktami z prawem świeckim. Wszystko, co rani inną osobę lub zadaje nam rany cielesne lub duchowe, jest niegodziwe tylko wtedy, gdy narusza prawo innej osoby do życia, wolności i własności.

Rozważania św. Mikołaja (Velimirovica)

Zwrócenie się ku niegodziwości jest dla nas nieskończenie łatwiejsze niż zwrócenie się ku dobroci, ku Bogu. Jesteś jednym ze stworzeń Bożych, On wspiera cię, nieustannie nawołuje do twojego prawdziwego celu - żywej relacji z Nim, a ty jednak nieustannie skłaniasz się ku przeciwnemu.

Prawdziwe i pełne zobrazowanie Boga w ludzkiej naturze, niespełnione przez ludzkość trwającą w grzechu, znajduje swoje wypełnienie w osobie Jezusa Chrystusa. W Chrystusie Bóg objawia się doskonale w naturze ludzkiej i przez nią. Chrystus jest bowiem wyraźnym obrazem Ojca.

Nie ma nic gorszego niż widok własnych dzieci, które są chore, cierpiące, które odczuwają ból. To rozdziera serce na tysiące kawałków. Dla rodzica jest to trudne. Ale jest coś jeszcze gorszego. Nie mogę sobie wyobrazić myśli o utracie dziecka.

Rozważania metropolity Limassol Atanazego

Nie ma nic bardziej traumatycznego niż początek chaosu. Przewidywalność załamuje się, dobro zdaje się zanikać, a szaleństwo najzwyklejszego przetrwania przejmuje kontrolę. W chaosie wszystko wydaje się prawdopodobne, ponieważ sam rozum stał się nieosiągalny.

Ojcowie Kościoła postrzegali prawosławie jako drogę życia, a nie religię. Chociaż Kościół ma wiele takich samych atrybutów jak religia, nie oznacza to, że sam jest wyłącznie instytucją religijną. Jest raczej szpitalem dla duszy, w którym możemy otrzymać uzdrowienie, umożliwiające obcowanie z naszym Stwórcą.

Rozważania metropolity Antoniego (Blooma)