Zostań przyjacielem cerkiew.pl
Żeńskie monastery na Krecie 7. Módlcie się nieustannie
Anna Filipek, 26 czerwca 2017
W murach monasteru zamyka się całe życie jego mieszkańców. Tam żyją, tam modlą się, tam pracują i znajdują miejsce wiecznego odpoczynku. Życie zakonne dzieli się na trzy „rzeczywistości” – modlitwę, pracę oraz odpoczynek (na każde z nich przeznaczone jest 8 godzin).
Modlitwa w życiu monasteru jest najważniejsza – jest całym życiem jego mieszkańców. Czas przeznaczony na pracę oraz odpoczynek także powinien być przepełniony modlitewnym skupieniem. Serca, które nie są wypełnione modlitwą i uwielbieniem Boga nie mogą zostać napełnione Jego Miłością i Obecnością.
Jedną z ważniejszych form modlitwy w życiu monastycznym jest hezychia, czyli całkowite wyciszenie umysłu i serca, które mogą dzięki temu pogłębiać swoje zjednoczenie z Bogiem.
Modlitwa indywidualna każdej z zakonnic jest równie ważna, jak modlitwa wspólnotowa. Każdy dzień otoczony jest ramą, na którą składa się sześć modlitw, każda ma swą konkretnie wyznaczoną godzinę. Dwie z nich – modlitwa poranna (jutrznia) oraz wieczorna (nieszpory) są ważne dla całej wspólnoty i wymagane jest, by zgromadziły się na nich wszystkie mieszkanki klasztoru. Pozostałe cztery – pryma, tercja, seksta oraz nona symbolizują ważne wydarzenia w historii zbawienia (przyjście Chrystusa na świat, zesłanie Ducha Świętego, ukrzyżowanie Chrystusa oraz Jego śmierć). Modlitwy te są uważane obecnie za bardziej indywidualne.
Poszczególnie części mniszej szaty mają swoje nazwy – w trakcie przyjęcia w mury klasztorne mniszka ubrana jest w białą tunikę pokazując tym samym, że gotowa jest na przyjęcie mniszej szaty – rasy (cs. riasy). Pierwszą otrzymaną szatą jest czarny chiton nazywany chitonem sprawiedliwości. Chiton przewiązywany jest skórzanym pasem (cs. pojas), który oplatając ciało mniszki krzyżuje się stanowiąc element przypominający o śmierci oraz symbolizujący odnowienie ducha. Na głowę mniszka przywdziewa kimławkę (mającą stanowić ochronę przed zbyt wysokimi temperaturami). Mnisze stopy obute są w sandały – do walki z „lwem i smokiem”.
Mniszka nosi na sobie także obszerną, długą i pozbawioną rękawów szatę - paliusz (zwany także mantiją) będący symbolem skromności i pokory, służby oraz anielskiego życia. Nakładany na plecy anaław jest symbol nadziei na zbawienie i wiary w Chrystusa.
Wszystkie elementy stroju stanowią symbole śmierci Chrystusa, a jego poszczególne części odnoszą się do całunu i chust, w które zawinięte było w grobie Jego ciało. Mniszka jest tym samym „ukrzyżowana” dla świata i jej drogą jest naśladowanie Chrystusa. Nosząc na sobie symbole Jezusowej śmierci służy Mu, walczy z siłami Zła i zabiega o dobra i łaski Boże. [1]
[1] Polskie terminy zaczerpnięte ze strony internetowej: http://www.old.cerkiew.pl/prawoslawie/text.php?id=255 [25/04/2015] oraz tekstu autorstwa o. Wiaczesława Dejneko pt. „Symbolika oraz historyczne kształtowanie się szat kapłańskich i mniszych” udostępnionego autorce pracy przez twórcę tekstu.
Do lektury kolejnej części cyklu zapraszamy za tydzień!
Kontakt do Autorki cyklu: anna_maria_filipek@student.uw.edu.pl
Modlitwa w życiu monasteru jest najważniejsza – jest całym życiem jego mieszkańców. Czas przeznaczony na pracę oraz odpoczynek także powinien być przepełniony modlitewnym skupieniem. Serca, które nie są wypełnione modlitwą i uwielbieniem Boga nie mogą zostać napełnione Jego Miłością i Obecnością.
Jedną z ważniejszych form modlitwy w życiu monastycznym jest hezychia, czyli całkowite wyciszenie umysłu i serca, które mogą dzięki temu pogłębiać swoje zjednoczenie z Bogiem.
Modlitwa indywidualna każdej z zakonnic jest równie ważna, jak modlitwa wspólnotowa. Każdy dzień otoczony jest ramą, na którą składa się sześć modlitw, każda ma swą konkretnie wyznaczoną godzinę. Dwie z nich – modlitwa poranna (jutrznia) oraz wieczorna (nieszpory) są ważne dla całej wspólnoty i wymagane jest, by zgromadziły się na nich wszystkie mieszkanki klasztoru. Pozostałe cztery – pryma, tercja, seksta oraz nona symbolizują ważne wydarzenia w historii zbawienia (przyjście Chrystusa na świat, zesłanie Ducha Świętego, ukrzyżowanie Chrystusa oraz Jego śmierć). Modlitwy te są uważane obecnie za bardziej indywidualne.
Poszczególnie części mniszej szaty mają swoje nazwy – w trakcie przyjęcia w mury klasztorne mniszka ubrana jest w białą tunikę pokazując tym samym, że gotowa jest na przyjęcie mniszej szaty – rasy (cs. riasy). Pierwszą otrzymaną szatą jest czarny chiton nazywany chitonem sprawiedliwości. Chiton przewiązywany jest skórzanym pasem (cs. pojas), który oplatając ciało mniszki krzyżuje się stanowiąc element przypominający o śmierci oraz symbolizujący odnowienie ducha. Na głowę mniszka przywdziewa kimławkę (mającą stanowić ochronę przed zbyt wysokimi temperaturami). Mnisze stopy obute są w sandały – do walki z „lwem i smokiem”.
Mniszka nosi na sobie także obszerną, długą i pozbawioną rękawów szatę - paliusz (zwany także mantiją) będący symbolem skromności i pokory, służby oraz anielskiego życia. Nakładany na plecy anaław jest symbol nadziei na zbawienie i wiary w Chrystusa.
Wszystkie elementy stroju stanowią symbole śmierci Chrystusa, a jego poszczególne części odnoszą się do całunu i chust, w które zawinięte było w grobie Jego ciało. Mniszka jest tym samym „ukrzyżowana” dla świata i jej drogą jest naśladowanie Chrystusa. Nosząc na sobie symbole Jezusowej śmierci służy Mu, walczy z siłami Zła i zabiega o dobra i łaski Boże. [1]
[1] Polskie terminy zaczerpnięte ze strony internetowej: http://www.old.cerkiew.pl/prawoslawie/text.php?id=255 [25/04/2015] oraz tekstu autorstwa o. Wiaczesława Dejneko pt. „Symbolika oraz historyczne kształtowanie się szat kapłańskich i mniszych” udostępnionego autorce pracy przez twórcę tekstu.
Do lektury kolejnej części cyklu zapraszamy za tydzień!
Kontakt do Autorki cyklu: anna_maria_filipek@student.uw.edu.pl
